di 22-8

Gisteravond gezellig afgesloten in café Buho naast ons hostel. Uitgebaat door onze Duitse vriend. Heerlijk gegeten en gedronken tegen een schappelijke prijs (Ahum, 3 euro voor een compleet belegde pizza).

Vanmorgen lekker uitgeslapen, laat gaan ontbijten en bij Buho nog een goede kop koffie gedaan.

Waar te beginnen.....

Om ongeveer half 12 nemen we een taxi naar de haven. Het plan is om de boot te nemen naar het nabij gelegen eiland Amantani. Het minst toeristisch van de driehoek Uros-Taquille-Amantani, maar ons aangeraden door de locals. Aangekomen in de haven vertellen de heren tussenpersonen ons dat er maar één boot naar Amantani gaat, maar die gaat om 8.20 uur. Staan we dan, uitgechecked bij het hotel, backpacks op de rug. Volgens de mannen hebben we twee opties: morgenochtend terugkomen óf een privé-boot nemen. Dat laatste kunnen zij uiteraard regelen tegen een vriendenprijsje: 100 euro. Mooi niet. Op het moment dat we ons neerleggen bij nog een nacht in Puno en weg lopen, bedenkt één van de mannen dat er toch nog een derde optie is. We kunnen met de taxi naar Capachica, een stad op een tongvormig schiereiland dat op een klein uurtje varen van Amantani ligt. De rit met de taxi zal ongeveer 2 uur duren.

Uiteraard kan onze vriend ook hier tegen een vriendenprijsje een taxi regelen: 200 Soles (omgerekend 55 euro). Ha! Mooi niet! Hij wil nog tot 150 Soles zakken maar meer kan hij niet doen. We besluiten weg te lopen van de haven. Aan het begin van de havenpoort spreken we een taxi aan. Na wat onderhandelen zijn we het eens over de prijs: 70 soles. Tassen achterin en vamos! Toch nog naar Amantani waar we tenslotte al 2 nachten hadden geboekt via Booking.

Rond 12 uur zijn we onderweg naar Capachica. Vanaf het begin gedraagt de chauffeur zich vreemd. Extreem langzaam rijden, de radio steeds harder zetten, de auto langs de kant zetten en continu mij aankijken in de binnenspiegel. Na anderhalve week in een Spaanstalig land kunnen we ons goed verstaanbaar maken: Esta una problema? Hij verzekert ons van niet maar blijft raar doen. Op een gegeven moment vraagt hij ons om rustig te blijven en stuurt rechtsaf van de weg af in een mini-wijkje met half afgebouwde huizen. What the f*#@ is dit? We blijven rustig, maar zodra hij stopt en uitstapt, stappen wij ook uit. Hij loopt een kant uit en ik volg hem, Davey kijkt op een afstandje toe. Ik vraag hem nogmaals wat het probleem is en hij wijst verderop de weg...Ik zeg: aaaaahh Policia? Si! Vanaf waar we op dat moment staan zien we een politiecontrole op de weg richting Capachica. Het wantrouwen is weg, maar het feit dat hij niet langs de controle wil rijden betekent natuurlijk dat hij iets te verbergen heeft.

Wanneer de controle verdwijnt vervolgen we onze weg. Maar niet voordat onze chauffeur zijn taxibordje van het dak haalt. Aha, hij heeft dus geen taxivergunning. We besluiten om te blijven zitten en ons door hem naar Capachica te laten brengen. Na wat vreemde manoeuvres onderweg komen we aan in de stad Capachica. Hij begint ineens weer te onderhandelen, naar de haven is 20 soles meer. Wat een oplichter, pissig reageer ik dat hij ons snel naar de haven moet brengen en dat hij 5 soles meer krijgt. Hij kijkt wat geschrokken en zonder verder een woord te wisselen zet hij ons af in de haven waar we direct op de boot kunnen springen.

Een rustig bootritje en een uur later staan we op Isla Amantani. Het is inmiddels na drieën en de kapitein van het schip heeft de eigenaar van ons verblijf gebeld om te vragen waar we precies heen moeten. Na wat gebarentaal lopen we een pad omhoog en al snel vinden we het huisje. Alles is potdicht en al snel komt de buurvrouw. Zij weet te vertellen dat de buurman en zijn gezin niet thuis zijn. Al snel komt er een tweede vrouw bij waarvan we achteraf denken dat zij door de eigenaar is ingelicht na het telefoontje van de kapitein. Zij geeft aan dat meneer met zijn familie voor in ieder geval een week naar het vaste land is vertrokken. Met andere woorden: onze reservering gaat niet door. Ongelofelijk, vandaag maken we voor het eerst echt kennis met de gekheid van Zuid-Amerika. De vrouw vraagt ons haar te volgen en geeft aan dat we bij haar thuis kunnen verblijven. Het moet niet gekker worden. Hortend en stotend lopen we mee. De vrouw begint bij haar thuis direct de lunch te bereiden. We geven aan dat we best op zoek willen naar een ander hostel. Maar de vrouw en haar inmiddels thuisgekomen man staan erop dat we de nachten bij hen thuis verblijven. We krijgen een prima kamertje op de tweede verdieping maar voelen ons toch wat opgelaten dat we bij iemand in huis zitten en dat zal niet veranderen. Het gezin heeft tevens nog een thuiswonende dochter van 10. De rest studeert op het vasteland.

We besluiten nog even een klein ommetje te maken om nog wat spulletjes in te slaan en een biertje te drinken. Tegen zonsondergang gaan we terug en krijgen we voor het slapen gaan nog een soepje. Er moet gezegd worden alles wordt vers bereidt en de gastvrijheid is verbluffend. In houtje-touwtje-Spaans voeren we de komende anderhalve dag gesprekken aan de eettafel. Na het aanschouwen van een prachtige sterrenhemel, waarbij de melkweg met het blote oog makkelijk valt te onderscheiden, gaan we om 8 uur naar bed. Wat een dag weer, we vallen direct in slaap.

wo 23-8

Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Na het ontbijt wil de heer des huizes ons om half 9 het eiland laten zien. Het liefst willen we zonder hem op pad en we trekken ons nog even terug in onze kamer. We vallen weer in slaap en worden om half 11 wakker. Het is prachtig weer. We kleden ons zomers aan, de man is niet thuis en dus glippen we voordat hij thuiskomt de poort uit. Lekker met zn tweeën het eiland verkennen. Om drie uur worden we weer verwacht voor de lunch.

Er zijn twee hoger gelegen heilige plekken op het eiland: Pachamama en Pachatata. We besloten naar beide toe te klimmen. Vooral de klim naar Pachamama is pittig en ligt toch ook weer gauw op 4500 meter. Na drie kwartier komen we daar aan. De heilige plek stelt niets voor, maar zoals ons van tevoren is verteld is het uitzicht verbluffend. Vanaf deze plek kun je het gehele Titicacameer (tevens het hoogste meer ter wereld) zien. Eén woord: WAUW. Wat is dat uitzicht prachtig. Ongeveer 20 minuten zitten we ademloos op een mooi plekje om ons heen te kijken.

We besluiten ook nog even een snelle kijk te nemen bij Pachatata. Een veel simpeler klimmetje dan de vorige. Ook deze heilige plek is niet heel bijzonder en het uitzicht is stukken minder dan zojuist. We vragen ons wel af waarom we helemaal niemand tegenkomen (op een jong lokaal stelletje na). Achteraf horen we van een Frans stel dat alle toeristen en verkopers pas tegen het einde van de middag omhoog gaan. De toeristen gaan dan omhoog om de zonsondergang te zien. De verkopers gaan omhoog voor de toeristen.

De rest van de middag spenderen we lezend op het balkonnetje en nuttigen we de lunch met de familie. De vrouw des huizes maakt van deze gelegenheid gebruik om ons haar zelf gemaakte spulletjes te laten zien. Uit beleefdheid kopen we wat souveniers van haar. Maar we voelen langzamerhand ook wat nattigheid. Deze mensen zijn niet alleen beleefd, maar willen er ook iets voor terug. Voor niets gaat de zon op in Zuid-Amerika.

In de namiddag doen we nog een klein rondje over het centrale plein om ons daarna klaar te gaan maken voor de reis terug naar het vasteland. Morgenochtend gaat er namelijk ook maar één boot terug naar Puno, om 08.00 uur. De avond van gisteren herhaalt zich en ook vandaag slapen we vroeg.

do 24-8

Na het ontbijt ontvouwt zich een wat vreemd tafereel. We hebben besloten om naast de aanschaf van de zwaar overprijste souveniers de familie nog 100 soles te geven voor het verblijf. Het wordt al snel duidelijk dat men daar geen genoegen mee neemt. De vrouw begint te vragen wat wij aan de andere man via Booking zouden hebben betaald. Ik leg haar uit dat zij niet via Booking kamers aanbieden en dat die vlieger dus niet opgaat. We besluiten de familie 50 soles extra aan te bieden en wat morrend nemen ze daar genoegen. Opeens wordt er weer zeer joviaal afscheid genomen met wat ongemakkelijke omhelzingen. De man zet ons nog wel netjes af bij de boot die we anders nooit gevonden hadden. Ook krijgen we hun telefoonnummer en wordt ons op het hart gedrukt om hen bij iedereen aan te raden. Grapje toch zeker?

Om 08.15 uur zit de boot vol en vertrekken we richting Taquilles. Omdat er geen boot direct van Amantani terug naar Puno gaat zijn we min of meer verplicht een kleine rondleiding op Taquilles te nemen. De mensen zijn er armer en het is er stukken minder fraai dan op Amantani. Om 13.00 uur ploffen we dan ook heerlijk neer op de boot voor een rustig vaartochtje naar Puno van bijna 2 uur.

In Puno aangekomen regelen we een taxi die ons eerst langs het busstation brengt en vervolgens naar ons zojuist geboekte hotel. Op het busstation boeken we de tickets voor morgen naar La Paz. Morgen is het zover en vertrekken we om 2 uur 's-middags (lokale tijd) richting Bolivia. We hebben een heerlijk bed in het hotel en zijn blij dat we lekker kunnen uitslapen.

De avond hebben we zojuist weer besteedt bij onze geliefde Duitser. Wat een heerlijk pizza en warme chocolademelk! Om ongeveer 7 uur zijn we terug in het hotel. Voldaan en enigzins bijgekomen van twee vreemde, maar mooie dagen. We kunnen onze ogen bijna niet meer openhouden...

Slaap lekker en tot snel!


Nick & Davey