Dag 1 (29-8)

De nachtelijke busrit was ditmaal een rustige. Voornamelijk één lange rechte weg. Alleen was het weer een relatief oude bus met grotendeels doorgezakte stoelen en te weinig beenruimte. Flink behelpen dus om in slaap te vallen. Davey probeerde gelijk te slapen, terwijl ik nog wat series keek. Rond 12 uur sliepen we beide, maar doordat het zo oncomfortabel is wordt je om het uur wakker. Naar het toilet gaan betekent over elkaar heen klauteren in het pikkedonker.

Vóór 6.00 uur komen we aan en het is ijskoud in Uyuni. Er staan gelijk mensen bij de bus met flyers om je een tour op de zoutvlakte aan te smeren. De opdringerigheid wordt snel teveel op dat uur van de dag. We nemen wat flyers aan en beginnen wat rond te lopen door het triest ogende plaatsje. Davey zegt terecht dat het wel een oorlogsgebied lijkt. Na 10 minuten lopen komt er een zeer goed Engels sprekende jongen op ons af. Het blijkt de veel op Tripadvisor genoemde 'Joe Sniper' te zijn (van Thiago Tours). Hij runt met zijn familie één van de 150 touroperators in het kleine stadje. Hij oogt en klinkt eerlijk. Ook alles wat hij vertelt en laat zien geeft een professioneel gevoel.

Er komen twee Australische jongens binnen en Davey vraagt heel slim of zij al bij andere operators zijn binnnen gestapt. Zij blijken het hele gebied met militaire precisie te hebben uitgekamd. Waar we zitten is in ieder geval één van de beter geprijsde. Ik besluit nog richting één van de touroperators te gaan die op TA goed staan aangeschreven. De luiken zijn echter nog dicht. Onderweg kom ik Joe tegen en ik grijp het moment aan om te onderhandelen over de prijs, dat gaat natuurlijk makkelijker zonder andere klanten om ons heen. De tours zijn normaal 700 Bolivianos met een Spaans sprekende gids en 800 Bolovianos (100 Euro) met een Engelse gids. De komende drie dagen regelen zij dan alles. Ik geef aan dat ik niet wacht tot de andere touroperator als hij ons de tour met de Engelse gids geeft voor 700. Hij stemt toe, maar ik moet beloven dat ik niets zeggen tegen de andere klanten en dat als zij erom vragen we moeten zeggen dat we de normale prijs hebben betaald. Daar doen we het voor!

Zoals we gewend zijn in Zuid-Amerika vertrekken we drie kwartier later dan gepland. Davey zorgt ervoor dat we bij Joe in de groep zitten. Na een bezoek aan de zoutfabriek en het zoutmuseum moeten we nog even terug omdat Joe wat vergeten is. Daarna rijden we in één rechte lijn naar de zoutvlakte. De vlakte is immens groot en indrukwekkend. Achtereenvolgend gaan we naar het zouthotel, maken we de wereldberoemde 'perspectiefkiekjes' en gaan we naar de uit het niets opdoemende cactuseilanden. Tot slot neemt Joe ons mee naar een afgelegen grot waar een verdwaalde familie eens is gestrand. Prachtige verhalen horen er bij deze zoutvlakte. De middag sluiten we af met de zonsondergang, het is dan ongeveer 6 uur.

Om half 7 is de zon achter de verderliggende bergtoppen verdwenen en zetten we koers richting het zouthotel waar we zullen dineren en overnachten.

Dag 2 (30-8)

Nadat we gisteravond in het zouthotel lang hebben moeten wachten op het eten, konden we daarna tegen betaling van 10 Bolivianos warm douchen. Na zo'n lange dag is een warme douche echt een heerlijke beloning. Daarna dook ook echt iedereen z'n bed in aangezien we vandaag om 6 uur aan get ontbijt moesten zitten.

Het ontbijt is uiteraard zeer basic, maar prima te doen. Na het ontbijt worden de backpacks weer bovenop de Jeep gebonden en rond 7 uur gaan we weer op pad. Deze dag doen we echt van alles en nog wat. Onze gids had al verteld dat we veel in de auto zouden zitten. De afstanden tussen de plekken de we bezoeken zijn groot. Onderweg valt er in de auto genoeg te genieten. Het landschap is prachtig. Ook is ons gezelschap, de vier Australische vrienden (Tom, Steve, Tas & Tess), fantastisch. Ze zijn allemaal in hun twintiger jaren. Ik ben daarom de oudste en Davey is ruim de jongste. Toch voelt de groep heel vertrouwd. Waar we in de andere groepen zien dat iedereen zijn eigen plekje in Jeep heeft bemachtigd en naast dezelfde persoon blijft zitten, zitten wij kris kras door elkaar. Je leert elkaar zo veel beter kennen en tevens leer je van elkaars verhalen en manier van reizen.

Het hoogtepunt van de dag ligt bij de meerdere lagunes die we bezoeken. De lagunes zijn bezaaid met Flamingo's. In de lagunes vindt je het roze gevogelte en eromheen staan de lama's te grazen. Een idyllisch plaatje en één van de redenen om naar Zuid-Amerika af te reizen. Alhoewel we nog anderhalve week te gaan hebben, voelt onze reis nu al compleet. Door stilletjes naar de rand van de lagune te lopen benader je de Flamingo's tot op 2 à 3 meter. Ik kan niet in worden beschrijven hoe het voelt om door je knieën te zakken en deze vogels op die manier minutenlang stilletjes te observeren, terwijl de lama's achter je langslopen. Het zijn magische momenten die we op Salar de Uyuni beleven.

Tussen de bezoeken aan de lagunes door hebben we één keer ontzettend veel geluk. We weten dat er schuwe vosjes in het gebied leven. Onderweg komt er een vosje richting onze auto's gelopen op zoek naar voedsel. De auto voor ons stopt en gooit kip naar het vosje. Ik stap direct uit de auto om het tafereel van dichtbij te ervaren. Marcus uit de auto voor ons is ook uitgestapt. Marcus komt uit Duitsland en na een stroef begin raken we ook bevriend met hem en zullen we nog vele leuke momenten beleven. Het vosje verorberd één voor één de stukken kip. Met bot en al. Wederom ervaren een prachtig diertje tot op enkele meters afstand in het wild. Zo mooi en onschuldig.

Na de laatste lagunes komen we aan bij het hostel. Het blijkt echter dat de kamers nog niet door onze gids zijn vastgelegd. Gelukkig zijn er nog kamers vrij. Het zal voor het eerst zijn dat we tijdens onze reis in een 'dorm' slapen. Een dorm is een slaapzaal waar reizigers een bed huren voor één of meerdere nachten. Een bed huren is vaak goedkoper dan een privé-kamer en geeft mensen de kans om langer of op een klein budget te reizen. Ook grijpen mensen die alleen reizen deze kans aan om mensen te leren kennen. Wij slapen met onze Australische medereizigers op de kamer. Het wordt een avond vol gezelligheid (en alcohol). We eten samen, leren nieuwe kaartspelletjes, drinken wijn en bier en gaan rond 21.00 naar bed als de elektriciteit uitvalt. Morgen gaat om 05.00 weer de wekker.

Dag 3 (31-8)

Vandaag zitten we om 05.15 aan het ontbijt. Extreem vroeg natuurlijk maar we hebben dan ook een strak programma.

Om 06.00 uur zetten we koers naar de geisers. Salar de Uyuni heeft 11 actieve vulkanen in het gebied. Ondergronds is er dus veel activiteit. Dit zorgt ervoor dat er enkele geisers in het gebied aanwezig zijn. Wij gaan naar een plekje waar 5 tot 6 geisers actief zijn. Niet heel erg veel dus, maar fantastisch om dit natuurfenomeen eens van dichtbij mee te maken. Zo bij zonsopgang is dit echt een prachtig gezicht. De foto's zijn daarom ook echt heel goed gelukt.

Hierna zetten we koers naar de 'hot springs'. Ook het ontstaan hiervan is een gevolg van de actieve vulkanen. Het water is heel helder en we krijgen 40 minuten om hier in de vroege te zwemmen in het heerlijk warme water (Ik gok rond de 35 graden). Doordat we gisteravond niet hebben kunnen douchen is dit echt een verademing. Vanuit het warme bad zien we de zonder verder opkomen. Onze tour kan echt niet meer kapot.

Totdat...

Onze gids de sleutel van zijn Jeep kwijtraakt. Nergens is de sleutel te vinden. Hij probeert de aandacht nog van zichzelf af te leiden door te stellen dat sleutel is gestolen. Hetgeen iedereen natuurlijk om moet lachen. Het tafereel dat volgt is wellicht nog hilarischer. In Nederland zouden we de ANWB bellen, maar die komen waarschijnlijk niet hier op de zoutvlakte. De kap onder het stuurwiel wordt eraf gehaald en vier man sterk probeert de auto op een 'illegale manier' te starten. Als groep maken we natuurlijk grappen en is het behoorlijk lachwekkend. Onze gids maakt zich erg druk over het feit dat we om 09.30 uur bij de bustransfer naar Chili moeten zijn. De hele groep is juist relaxed. We zijn op reis, dan zijn we maar een puur of desnoods een dag later. Het hoort er allemaal bij. Misschien ging het ook wel allemaal te 'smooth' tot nu toe.

De auto is inmiddels gestart met, jawel, een aardappelschilmesje. Top we kunnen verder...Mooi niet...Onze gids is zo slim geweest om het stuurslot erop te zetten. In de volgende drie kwartier zal het stuurwiel volledig uit de Jeep worden gesloopt tot het buiten op de grond ligt (gelukkig hebben we de foto's nog). Het slot wordt eruit gehaald en het stuurwiel wordt weer in het dashboard gehangen. WAUW! Voor alles wordt hier een oplossing gevonden, echte vakmannen. We kunnen niet anders zeggen.

Het lullige is dat onze gids ook de eigenaar is van het bedrijfje. Het is nog een erg jonge jongen, maar al ontzettens ervaren. Hij is zichtbaar aangedaan door hetgeen is voorgevallen. Hij heeft natuurlijk gezien dat er foto's zijn gemaakt en vraagt ons bijna smekend om dit niet op Tripadvisor te zetten. Dat beloven we natuurlijk. Daar was de groep mensen ook helemaal niet naar. Hij zet ons af bij de bus en we geven hem nog een goede fooi om het leed wat te verzachten. Hij is zichtbaar emotioneel door dit gebaar en bedankt ons vanuit het hart. En zoals reizen gaat geven we elkaar en hand en nemen voor altijd afscheid. Op naar Chili!

We krijgen de nodige stempels en springen in de bus naar Chili. Twee keer krijgen we onderweg een controle. De eerste keer paspoortcontrole en 50 kilometer verderop bagagecontrole. Heel apart. Kun je je voorstellen dat je op Schiphol je paspoort laat zien en dan in Hoorn je tassen laat controleren? Hier gebeurd het.

Na een klein loopje komen we, moe van de tour in Bolivia, aan in San Pedro de Atacama (Chili). We zoeken allemaal een hostel. Wij boeken via Booking en lopen een uur als verdwaalde nomaden rond. Niemand lijkt te weten waar ons hostel is. Totdat enkele arbeiders in de buurt ons de weg wijzen. Eindelijk! We gaan vervolgens San Pedro in. We eten en drinken wat in een goed restaurantje met Marcus en Marc. Marc is een Engelsman uit Newcastle en zal in 9 maanden vijf continenten aandoen. Met uitzondering van Noord-Amerika. Hij is 37 en heeft de afgelopen twee jaar 12 tot 16 uur per dag gewerkt om deze reis te kunnen bekostigen. Ook werken in het weekend was geen uitzondering. Wat een verhalen en wat een inspirerende mensen.

Na een super gezelligeavond keren we door de warme straten terug naar het hostel. Vooral ik heb een lange nacht nodig. Door het slechte eten heb ik wat last van buikloop gekregen. Een paar pilletjes moeten wonderen doen.

Tot onze volgende blog!

Dikke kus

Nick & Davey