ma 14-8

Vandaag namen we voor enkele weken afscheid van Aquiles en Criss. Zij hebben enkele dagen goed voor onsgezorgd en ons een kijkje gegeven in de stad Lima. Met enig ren en vliegwerk haalden we de bus die om 14.15 uur vertrok. Daar zaten we dan...Bepakt en bezakt voor de 21 uren die we zouden afleggen naar Cusco, onze volgende halte. De bus zat overigens prima en de stoelen konden tot 160 graden plat gelegd worden. Het boeken lezen en series kijken kon beginnen!

di 15-8

Midden in de nacht reden we door het Andesgebergte. Niet de allerfijnste trip aangezien je in het hooggebergte niets naast de weg kunt zien doordat het pikkedonker is. Er zit niets anders op dan je ogen dicht te doen   en te gaan slapen. Dit lukte aardig, maar iedere anderhalf uur schrik je toch wel weer even wakker. Ook is ons lichaam niet gemaakt om 21 uur te zitten/liggen. Vooral mijn benen begonnen de laatste paar uur echt pijn te doen. Nog niet eens van de jetlag bekomen, maar toch alweer een busreis van ruim 20 uur...Inclusief het vliegen hadden we van vrijdag op dinsdag ongeveer 45 reisuren in de benen. Compleet gesloopt komen we in Cusco aan, waar het kouder is dan verwacht. Of zijn we nog gewoon aan het acclimatiseren? Het lichaam voelt vreemd aan en we zijn echt nog niet helemaal gewend. Na een ronde door het stadje en een goede maaltijd vallen we al rond half 9 als een blok in slaap.

wo 16-8

In de afgelopen nacht heb ik erg onrustig geslapen. Koortsachtige aanvallen door de pijn  in m'n benen van de busreis en de hierbij horende verhoogde lichaamstemperatuur. Na twee paracetemollen gaat het beter en in de ochtend wordt ik weer redelijk hersteld wakker,  Davey had meer last van de jetlag, maar de busreis is haar beter afgegaan. Na een verorberd ontbijtje gaan we op pad om het nodige te regelen: excursie naar de Rainbow Mountains (op 3 uur rijden van Cusco), de trein van en naar Machu Picchu en de entreetickets voor Machu Picchu. Voor budgetbackpackers slaat de trip naar MP een gapend gat in de begroting. Al met al komen de kosten voor de trip naar MP uit op 200 euro pp, belachelijk natuurlijk, maargoed deze ene kans in je leven wil je natuurlijk niet missen. Na ongeveer 1.5 uur was alles geregeld, dat ging sneller dan verwacht. Maar verwacht je anders van twee doorgewinterde wereldreizigers, haha!

Na de lunch gaan we naar het belangrijste Inca fort in Cusco dat ligt aan de Ave Sol. Het is heerlijk weer en met het zonnebrilletje op lopen we door de koele hallen en de zonnige tuinen van het fort. Het fort is door Inca's dusdanig gebouwd dat alleen dit gebouw de verschillende aardbevingen uit de afgelopen honderden jaar heeft doorstaan.

Aansluitend maken we ons eigen tourtje door de stad en zien we verschillende highlights zoals het Plaza de Armas en de 12-zijdige stenen wand. Een mooi, cultureel en bruisend stadje is Cusco, dat op 3500 meter hoogte midden in het Andesgebergte ligt. De hoogte zorgt er hier voor dat je regelmatig na 20 passen omhoog met je handen in je zij staat uit te puffen. Cocabladeren en cocathee zorgen ervoor dat de lichamelijke aanpassingen aan de hoogte wat voorspoediger verlopen. Na ons eigen tourtje (Nouja 'eigen', gepikt uit onze Lonely Planet) besloten we niet meer terug te gaan naar het hotel, maar direct een pizza en een fles rode wijn te bestellen. Dan zouden we vást lekker slapen. En dat was nodig aangezien we rond 3.30 uur de volgende ochtend opgehaald zouden worden voor de trip naar de Rainbow Mountains.

do 17-8

Om 2.45 uur gaat de wekker. Alhoewel we al rond 20.30 uur gingen slapen, was dit voor mij persoonlijk weer een gebroken nacht. Davey had ook niet al te best geslapen en er stond toch weer een flinke trip op ons te wachten. We hebben de jetlag en het andere klimaat flink onderschat, de naweeën zijn nog duidelijk voelbaar. Vol goede moed gaan we om 3.30 bij de receptie van het hostel zitten. Pas om 04.20 komt de bus ons ophalen, zal wel een Zuid-Amerikaans dingetje zijn. Het blijkt tevens dat we de allereerste zijn die worden opgehaald en daarom moeten we nog ongeveer een uur door  Cusco rijden om de anderen op te halen, die ook gek genoeg waren om aan deze trip te beginnen. Om het gouden randje aan deze ochtend nog wat aan te dikken is het goed om te weten dat bij twee hostels wordt aangebeld, maar in eerste instantie geen gehoor wordt gegeven. Bij beide hostels wachten we totdat bij het ene hostel na een kwartier een moe ogende Spaanse vrouw de bus in komt kakken. Geen perdón of buenos diaz kon ervan af. Die mevrouw maakte dus gelijk vrienden. Bij het tweede hostel wachtten we 20 minuten op een   gezin van 4 die met oma op pad zijn, lekker poko poko dus zo op de vroege morgen. Dat er een bus met 20 man staat te wachten om 5 uur 's ochtends, ach ja wie maalt er om. Kortom: 2.45 opstaan, 3.30 klaar staan en 5.30 pas richting bestemming. De ochtend kon niet meer stuk.

Na twee uur rijden stoppen we voor het ontbijt bij een schattig huisje middenin een arme wijk. Na een pannenkoek, wat broodjes jam en een kop koffie gaan we verder op pad. Het laatste uur gaat over twee bergen met haarspeldbochten en onverharde smalle wegen. Toch houdt de chauffeur er een Max Verstappen-achtige rijstel op na. Meerdere passagiers krijgen last van de maag, dan wel staat het huilen hen nader dan het lachen. Wij zitten ook met samengeknepen billen in de bus en daarom geven we bij de gids aan dat dit echt niet zo kan en dan het wat rustiger aan moet. De chauffeur past zijn rijstijl wel wat aan, maar naar onze Europese maatstaven is het nog wel een tandje aan de vlotte kant.

Aangekomen bij het beginpunt starten we, na een korte plaspauze, direct aan de klim. Vanaf de eerste meter merk je dat je op grote hoogte bent en ben je aan het zoeken naar de juiste cadans voor zowel je ademhaling als je looptempo. De omgeving is prachtig en de mensen die er leven zien er prachtig uit. Alles ademt Zuid-Amerika op die berg. De top ligt op 5500 meter en aangezien we vorig jaar op de Rinjani duizend doden stierven, zijn we dit jaar tot de max voorbereidt. Op de top zou het namelijk ijskoud zijn, hetgeen we vorig jaar schromelijk hebben onderschat. Koud zouden we het dit keer in ieder geval niet hebben. Na het punt rond 4800 meter te hebben bereikt heeft Davey meerdere gevolgen van de hoogte al meegekregen: duizeligheid, high gevoel, kortademigheid. Ik heb in mindere mate last van die verschijnselen. We besluiten om de laatste paar honderd meter van de mogelijkheid gebruik te maken om per paard naar de top te gaan. Sorry Anne, niet al te diervriendelijk, maar op dat moment weinig keuze. Ons schuldgevoel werd iets weggenomen door het feit dat de dieren erg goed verzorgd werden en de mensen door het aanbieden van deze dienst in relatieve rijkdom leefden.

De laatste 100 meter moesten we afstijgen en te voet afleggen. Wat ongelooflijk zwaar, maar wat een prachtig uitzicht! Alle inspanningen meer dan waard. De laatste 20 meter naar de absolute top waren ijs- en ijskoud. Voor je gevoel ging de temperatuur daar met iedere stap een graad omlaag. Het ligt in onze menselijke aard dat we natuurlijk ook daar foto's willen maken. Onze vingers waren letterlijk paars geworden van de 10 minuten op de top. De foto's spreken voor zich, het was prachtig.

In beginsel denk je dat je het zwaarste gedeelte dan hebt gehad, maar lichamelijk ben je dan zo gesloopt dat je echt op wilskracht moet afdalen. Na driekwart van de afdaling zag ik aan Davey haar gezicht dat haar benen wel nog stap voor stap gingen, maar vraag niet hoe. Davey zou hier later over zeggen: ik liep nog wel, maar voelde me niet meer in m'n eigen lichaam. Op dit punt besloot ik dat ze het laatste stuk per viervoeter zou afleggen, alhoewel ze hier zelf eigenlijk niets van wilde weten. Wat een bikkel!

In de bus aangekomen, vielen de klimmers stuk voor stuk als hoopjes ellende in hun stoel.  Het was een prachtige tocht geweest, maar de meningen waren onverdeeld: dit nóóit meer! Davey ging nog even plassen en ik moest de hele bus bij elkaar schreeuwen, anders waren ze zo zonder haar weer vertrokken richting Cusco, de amateurs.

De rit terug was niet minder vervelend. Halverwege bij dezelfde locatie gestopt om te lunchen. Hierdoor verdween de hoofdpijn en de vermoeidheid wat naar de achtergrond. De rest van de busreis hebben we heerlijk geslapen.

In het hostel aangekomen hebben we gedoucht en zijn we lekker om de hoek gaan eten. Wederom vroeg in slaap gevallen. Morgen staat in het teken van de trip naar Aguas Calientes. De uitvalsbasis voor één van de hoogtepunten van onze reis: Machu Picchu.

vr 18-8

Vanmorgen lekker vroeg opgestaan om rustig te kunnen ontbijten en onze tas te pakken. Na wat gekunstel door de leverancier vertrok de bus uiteindelijk pas om 10.10 naar Ollantaytambo, hier moeten we de trein nemen naar Aguas Calientes. De busreis laat ons het rauwe, maar pure Peru zien: arm en primitief maar zichtbaar in ontwilkeling.

De treinreis is prachtig. De trein zelf ziet er vele malen beter uit dan onze eerste klas. Tevens rij je tussen de bergen en door het gebergte heen. Iedere kilometer verandert de omgeving, erg mooi om te zien. Tegenover ons zitten twee Japanners die vanaf minuut 1 hun ogen dicht doen, onbegrijpelijk.

Aangekomen in Aguas Calientes zoeken we ons hotel op en gaan we lunchen. We proeven een andere atmosfeer, de mensen zijn minder vriendelijk doordat het er erg toeristisch is. Er is een mentaliteit van: voor jou tien anderen. Het doet ons weinig, wij kijken ontzettend uit naar morgen.

We gaan zo nog even een lekker tentje uitzoeken om te eten en vervolgens weer vroeg slapen. Om drie uur gaat de wekker, aangezien we om 4 uur bij de bushalte willen staan, vooraan in de rij voor de speciale tocht naar Machu Picchu.

Slaap lekker en tot snel!

x x x

Nick & Davey