San Pedro de Atacama

De Atacamawoestijn is één van de droogste woestijnen ter wereld. Dat merken we tijdena ons verblijf doordat er op een avond helemaal geen water meer uit de kranen komt. San Pedro ligt aan de rand van deze woestijn en we staan dan ook versteld van het bruisende hippie-achtige dorpje. Er leven nog geen 5000 inwoners, maar de straten bevatten een mix van toeristen, nomaden, hippies en andere feestgangers. Er heerst een zéér aangenamen sfeer en bovendien is het er 35 graden met volop zon. Het is hier september en de winter loopt op zijn einde. September, oktober en november zijn hier qua weersomstandigheden het meest aangenaam.

In eerste instantie is het plan om hier direct weer een driedaagse tour te doen. Vrijdag slapen we eerst lang uit na de vermoeiende reis door Salar de Uyuni. Zoals gezegd heb ik wat last van mijn buik en in het algemeen is onze reis pittig geweest. Dus even een goede dag rust in het zonnetje kan geen kwaad. We gaan in de middag op jacht naar een nieuwe tour. We zien al snel dat de tour door de Atacama en die door de Uyuni voor 90% dezelfde activiteiten op het programma hebben staan. Zonde van het geld dus. Doordat het weer zo goed is besluiten we dat het misschien maar tijd is voor een paar dagen rust om heerlijk van de omgeving en het weer te genieten. Tot dan hebben we nog weinig kleur opgedaan. We hangen in de hangmat, lopen door de vrolijke authentieke straatjes en gaan weer eten bij de goede Italiaan waar we gisteren ook met Marcus en Marc waren. Daarna vallen we voldaan weer in een lekkere diepe slaap.

Zaterdag zijn we energieker en we besluiten dat we hier iets willen gaan doen dat je niet op Salar de Uyuni kunt doen. Het wordt mountainbiken en sandboarden! Om 13.00 uur zitten we op de fiets, met een board op de rug en een kaart in de hand, zetten we koers richting de woestijn. Het weer is prachtig, net niet te heet. Eerst moeten we al fietsen een deel op de snelweg afleggen en na 10 minuten komen we bij de entree van de woestijn. De man daar zegt dat het nog 30 tot 40 minuten fietsen is naar de plek waar je kunt sandboarden. Sandboarden is niets meer dan snowboarden, maar dan op het zand. Probleem is dat we maar één liter water mee hebben, jawel in één van de droogste woestijnen ter wereld. Gelukkig kunnen we bij de ingang onze fles navullen met drinkbaar water. Davey zegt nog: "ik zie de krantenkoppen al voor me: Twee Nederlanders met 1 liter water uitgedroogd terugvonden in de woestijn". Inderdaad niet erg handig voorbereidt.

Na een kwartier omhoog fietsen wordt het toch ook wat zwaar. We komen een Spaans stel tegen en vragen hoe ver het nog is. Zei geven aan dat het echt nog 50 meter is. Dat ging snel! Aangekomen bij de zandheuvel rusten we even uit, pakken onze spullen en beginnen omhoog te lopen. Voetje voor voetje komen we boven. Wauw, wat een gaaf uitzicht hier middenin de woestijn. Van boven ziet het er erg stijl uit maar we laten ons niet kennen. Als beginners razen we van de piste af. We zijn de hele middag zoet. Fantastisch leuk om te doen en natuurlijk helemaal op deze unieke locatie. Rond 17.00 uur fietsen we voldaan terug naar ons fijne hostel.

Na nog wat te hebben rondgehangen in de hangmatten en in ons kamertje, besluiten we te gaan douchen en ons klaar te maken voor de avond. Juist nu doet de douche het enkele uren niet. We kloppen al het zand van ons af, springen in onze outfit en gaan nu eens zonder Tripadvisor een restaurantje uitzoeken. Maar eens zien waar het lot ons brengt. We gaan naar een tentje op een hoek dat Barros café heet. Een driegangenmenu tegen een leuk prijsje. We zijn benieuwd...Binnen 3 kwartier staan we buiten en weten we weer waarom we café's en restaurants altijd via Tripadvisor uitzoeken. Zo ontzettend slecht hebben we tot dan toe nog niet gegeten. Morgen gaan we dit eens goed inhalen!

Zondag zetten we vroeg de wekker om Max op Monza te zien. Voor ons het 9 uur als we Max een vliegende start zien hebben, maar weer eens te enthousiast een bocht in zien sturen. Toch blijkt Max na een mooie inhaalrace nog een puntje binnen te halen. Leuk dat we dit zo vroeg op de ochtend vanuit bed kunnen volgen.

Daarna is het tijd om de tassen te pakken. Onze bus gaat pas om 21.30. Vanavond gaan we via Arica en Tacna naar Arequipa. Terug naar Peru en richting Lima, vanwaar we naar huis vliegen. De laatste week in Zuid-Amerika is bijna aangebroken. De host van ons hostel is zo vriendelijk om ons een late check-out te gunnen. We hebben tot 3 uur, maar we mogen totdat we naar de bus gaan onze tassen laten staan en op de binnenplaats van het hostel relaxen en van de Wi-Fi gebruik maken. We zorgen dat we de hele dag lekker eten, goed uitrusten en nog even van het lekkere weer genieten. In de avond spreken we met Marcus af om in een populaire pizzeria ons verblijf in Chili af te sluiten. Na het eten geven we elkaar in goede omhelzing en wensen we elkaar een goed leven.

Om 21.30 precies rijdt de bus weg. Op naar Arequipa. Onze laatste week zal in het teken staan van relaxen, genieten van het lekker weer en van het eten. Ook zullen we op vrijdag Aquiles en Criss weer ontmoeten om onze reis in Lima af te ronden.

Slaap lekker en tot gauw!

x x x

Nick & Davey

Salar de Uyuni

Dag 1 (29-8)

De nachtelijke busrit was ditmaal een rustige. Voornamelijk één lange rechte weg. Alleen was het weer een relatief oude bus met grotendeels doorgezakte stoelen en te weinig beenruimte. Flink behelpen dus om in slaap te vallen. Davey probeerde gelijk te slapen, terwijl ik nog wat series keek. Rond 12 uur sliepen we beide, maar doordat het zo oncomfortabel is wordt je om het uur wakker. Naar het toilet gaan betekent over elkaar heen klauteren in het pikkedonker.

Vóór 6.00 uur komen we aan en het is ijskoud in Uyuni. Er staan gelijk mensen bij de bus met flyers om je een tour op de zoutvlakte aan te smeren. De opdringerigheid wordt snel teveel op dat uur van de dag. We nemen wat flyers aan en beginnen wat rond te lopen door het triest ogende plaatsje. Davey zegt terecht dat het wel een oorlogsgebied lijkt. Na 10 minuten lopen komt er een zeer goed Engels sprekende jongen op ons af. Het blijkt de veel op Tripadvisor genoemde 'Joe Sniper' te zijn (van Thiago Tours). Hij runt met zijn familie één van de 150 touroperators in het kleine stadje. Hij oogt en klinkt eerlijk. Ook alles wat hij vertelt en laat zien geeft een professioneel gevoel.

Er komen twee Australische jongens binnen en Davey vraagt heel slim of zij al bij andere operators zijn binnnen gestapt. Zij blijken het hele gebied met militaire precisie te hebben uitgekamd. Waar we zitten is in ieder geval één van de beter geprijsde. Ik besluit nog richting één van de touroperators te gaan die op TA goed staan aangeschreven. De luiken zijn echter nog dicht. Onderweg kom ik Joe tegen en ik grijp het moment aan om te onderhandelen over de prijs, dat gaat natuurlijk makkelijker zonder andere klanten om ons heen. De tours zijn normaal 700 Bolivianos met een Spaans sprekende gids en 800 Bolovianos (100 Euro) met een Engelse gids. De komende drie dagen regelen zij dan alles. Ik geef aan dat ik niet wacht tot de andere touroperator als hij ons de tour met de Engelse gids geeft voor 700. Hij stemt toe, maar ik moet beloven dat ik niets zeggen tegen de andere klanten en dat als zij erom vragen we moeten zeggen dat we de normale prijs hebben betaald. Daar doen we het voor!

Zoals we gewend zijn in Zuid-Amerika vertrekken we drie kwartier later dan gepland. Davey zorgt ervoor dat we bij Joe in de groep zitten. Na een bezoek aan de zoutfabriek en het zoutmuseum moeten we nog even terug omdat Joe wat vergeten is. Daarna rijden we in één rechte lijn naar de zoutvlakte. De vlakte is immens groot en indrukwekkend. Achtereenvolgend gaan we naar het zouthotel, maken we de wereldberoemde 'perspectiefkiekjes' en gaan we naar de uit het niets opdoemende cactuseilanden. Tot slot neemt Joe ons mee naar een afgelegen grot waar een verdwaalde familie eens is gestrand. Prachtige verhalen horen er bij deze zoutvlakte. De middag sluiten we af met de zonsondergang, het is dan ongeveer 6 uur.

Om half 7 is de zon achter de verderliggende bergtoppen verdwenen en zetten we koers richting het zouthotel waar we zullen dineren en overnachten.

Dag 2 (30-8)

Nadat we gisteravond in het zouthotel lang hebben moeten wachten op het eten, konden we daarna tegen betaling van 10 Bolivianos warm douchen. Na zo'n lange dag is een warme douche echt een heerlijke beloning. Daarna dook ook echt iedereen z'n bed in aangezien we vandaag om 6 uur aan get ontbijt moesten zitten.

Het ontbijt is uiteraard zeer basic, maar prima te doen. Na het ontbijt worden de backpacks weer bovenop de Jeep gebonden en rond 7 uur gaan we weer op pad. Deze dag doen we echt van alles en nog wat. Onze gids had al verteld dat we veel in de auto zouden zitten. De afstanden tussen de plekken de we bezoeken zijn groot. Onderweg valt er in de auto genoeg te genieten. Het landschap is prachtig. Ook is ons gezelschap, de vier Australische vrienden (Tom, Steve, Tas & Tess), fantastisch. Ze zijn allemaal in hun twintiger jaren. Ik ben daarom de oudste en Davey is ruim de jongste. Toch voelt de groep heel vertrouwd. Waar we in de andere groepen zien dat iedereen zijn eigen plekje in Jeep heeft bemachtigd en naast dezelfde persoon blijft zitten, zitten wij kris kras door elkaar. Je leert elkaar zo veel beter kennen en tevens leer je van elkaars verhalen en manier van reizen.

Het hoogtepunt van de dag ligt bij de meerdere lagunes die we bezoeken. De lagunes zijn bezaaid met Flamingo's. In de lagunes vindt je het roze gevogelte en eromheen staan de lama's te grazen. Een idyllisch plaatje en één van de redenen om naar Zuid-Amerika af te reizen. Alhoewel we nog anderhalve week te gaan hebben, voelt onze reis nu al compleet. Door stilletjes naar de rand van de lagune te lopen benader je de Flamingo's tot op 2 à 3 meter. Ik kan niet in worden beschrijven hoe het voelt om door je knieën te zakken en deze vogels op die manier minutenlang stilletjes te observeren, terwijl de lama's achter je langslopen. Het zijn magische momenten die we op Salar de Uyuni beleven.

Tussen de bezoeken aan de lagunes door hebben we één keer ontzettend veel geluk. We weten dat er schuwe vosjes in het gebied leven. Onderweg komt er een vosje richting onze auto's gelopen op zoek naar voedsel. De auto voor ons stopt en gooit kip naar het vosje. Ik stap direct uit de auto om het tafereel van dichtbij te ervaren. Marcus uit de auto voor ons is ook uitgestapt. Marcus komt uit Duitsland en na een stroef begin raken we ook bevriend met hem en zullen we nog vele leuke momenten beleven. Het vosje verorberd één voor één de stukken kip. Met bot en al. Wederom ervaren een prachtig diertje tot op enkele meters afstand in het wild. Zo mooi en onschuldig.

Na de laatste lagunes komen we aan bij het hostel. Het blijkt echter dat de kamers nog niet door onze gids zijn vastgelegd. Gelukkig zijn er nog kamers vrij. Het zal voor het eerst zijn dat we tijdens onze reis in een 'dorm' slapen. Een dorm is een slaapzaal waar reizigers een bed huren voor één of meerdere nachten. Een bed huren is vaak goedkoper dan een privé-kamer en geeft mensen de kans om langer of op een klein budget te reizen. Ook grijpen mensen die alleen reizen deze kans aan om mensen te leren kennen. Wij slapen met onze Australische medereizigers op de kamer. Het wordt een avond vol gezelligheid (en alcohol). We eten samen, leren nieuwe kaartspelletjes, drinken wijn en bier en gaan rond 21.00 naar bed als de elektriciteit uitvalt. Morgen gaat om 05.00 weer de wekker.

Dag 3 (31-8)

Vandaag zitten we om 05.15 aan het ontbijt. Extreem vroeg natuurlijk maar we hebben dan ook een strak programma.

Om 06.00 uur zetten we koers naar de geisers. Salar de Uyuni heeft 11 actieve vulkanen in het gebied. Ondergronds is er dus veel activiteit. Dit zorgt ervoor dat er enkele geisers in het gebied aanwezig zijn. Wij gaan naar een plekje waar 5 tot 6 geisers actief zijn. Niet heel erg veel dus, maar fantastisch om dit natuurfenomeen eens van dichtbij mee te maken. Zo bij zonsopgang is dit echt een prachtig gezicht. De foto's zijn daarom ook echt heel goed gelukt.

Hierna zetten we koers naar de 'hot springs'. Ook het ontstaan hiervan is een gevolg van de actieve vulkanen. Het water is heel helder en we krijgen 40 minuten om hier in de vroege te zwemmen in het heerlijk warme water (Ik gok rond de 35 graden). Doordat we gisteravond niet hebben kunnen douchen is dit echt een verademing. Vanuit het warme bad zien we de zonder verder opkomen. Onze tour kan echt niet meer kapot.

Totdat...

Onze gids de sleutel van zijn Jeep kwijtraakt. Nergens is de sleutel te vinden. Hij probeert de aandacht nog van zichzelf af te leiden door te stellen dat sleutel is gestolen. Hetgeen iedereen natuurlijk om moet lachen. Het tafereel dat volgt is wellicht nog hilarischer. In Nederland zouden we de ANWB bellen, maar die komen waarschijnlijk niet hier op de zoutvlakte. De kap onder het stuurwiel wordt eraf gehaald en vier man sterk probeert de auto op een 'illegale manier' te starten. Als groep maken we natuurlijk grappen en is het behoorlijk lachwekkend. Onze gids maakt zich erg druk over het feit dat we om 09.30 uur bij de bustransfer naar Chili moeten zijn. De hele groep is juist relaxed. We zijn op reis, dan zijn we maar een puur of desnoods een dag later. Het hoort er allemaal bij. Misschien ging het ook wel allemaal te 'smooth' tot nu toe.

De auto is inmiddels gestart met, jawel, een aardappelschilmesje. Top we kunnen verder...Mooi niet...Onze gids is zo slim geweest om het stuurslot erop te zetten. In de volgende drie kwartier zal het stuurwiel volledig uit de Jeep worden gesloopt tot het buiten op de grond ligt (gelukkig hebben we de foto's nog). Het slot wordt eruit gehaald en het stuurwiel wordt weer in het dashboard gehangen. WAUW! Voor alles wordt hier een oplossing gevonden, echte vakmannen. We kunnen niet anders zeggen.

Het lullige is dat onze gids ook de eigenaar is van het bedrijfje. Het is nog een erg jonge jongen, maar al ontzettens ervaren. Hij is zichtbaar aangedaan door hetgeen is voorgevallen. Hij heeft natuurlijk gezien dat er foto's zijn gemaakt en vraagt ons bijna smekend om dit niet op Tripadvisor te zetten. Dat beloven we natuurlijk. Daar was de groep mensen ook helemaal niet naar. Hij zet ons af bij de bus en we geven hem nog een goede fooi om het leed wat te verzachten. Hij is zichtbaar emotioneel door dit gebaar en bedankt ons vanuit het hart. En zoals reizen gaat geven we elkaar en hand en nemen voor altijd afscheid. Op naar Chili!

We krijgen de nodige stempels en springen in de bus naar Chili. Twee keer krijgen we onderweg een controle. De eerste keer paspoortcontrole en 50 kilometer verderop bagagecontrole. Heel apart. Kun je je voorstellen dat je op Schiphol je paspoort laat zien en dan in Hoorn je tassen laat controleren? Hier gebeurd het.

Na een klein loopje komen we, moe van de tour in Bolivia, aan in San Pedro de Atacama (Chili). We zoeken allemaal een hostel. Wij boeken via Booking en lopen een uur als verdwaalde nomaden rond. Niemand lijkt te weten waar ons hostel is. Totdat enkele arbeiders in de buurt ons de weg wijzen. Eindelijk! We gaan vervolgens San Pedro in. We eten en drinken wat in een goed restaurantje met Marcus en Marc. Marc is een Engelsman uit Newcastle en zal in 9 maanden vijf continenten aandoen. Met uitzondering van Noord-Amerika. Hij is 37 en heeft de afgelopen twee jaar 12 tot 16 uur per dag gewerkt om deze reis te kunnen bekostigen. Ook werken in het weekend was geen uitzondering. Wat een verhalen en wat een inspirerende mensen.

Na een super gezelligeavond keren we door de warme straten terug naar het hostel. Vooral ik heb een lange nacht nodig. Door het slechte eten heb ik wat last van buikloop gekregen. Een paar pilletjes moeten wonderen doen.

Tot onze volgende blog!

Dikke kus

Nick & Davey

Weekendje La Paz

25-8

Vrijwel alle busmaatschappijen die de route Puno-La Paz rijden vertrekken vroeg in de ochtend. Na twee intensieve weken hebben wij geen zin in weer een vroege morgen. We besluiten twee tickets te halen bij de enige maatschappij die ook in de middag rijdt: Titicaca Bolivia. Oranje bussen, wat wil je nog meer als Nederlander. We kunnen dus heerlijk uitslapen en dat komt goed uit want voor een prikkie hebben we een uitstekend hotel kunnen boeken. Om 11.30 checken we uit en gaan we lunchen. Inderdaad, waar anders dan bij onze Duitse vriend. Er zijn protesten op het plein dichtbij dus hij houdt z'n toko nog even dicht. Wij mogen echter al via het naastgelegen hotel naar binnen om te lunchen.

Onze Duitse vriend blijkt 15 jaar gids in Peru en Bolivia te zijn geweest en dus geeft hij ons nog wat 'tips and tricks' mee voor het vervolg van onze reis. Na de lunch pakken we een taxi en gaan we naar het busstation om in te checken. Om 14.00 uur zijn we onderweg naar La Paz. Ons is gezegd dat we om 21.00 uur in La Paz zullen aankomen, maar anderen hebben weer 22.00 uur te horen gekregen, het blijft dus weer een verrassing. De bus is prima en we gaan eerst naar de grens om daar over te steken naar Bolivia. De grensovergang is een aparte gewaarwording. Eerst check je uit in Peru, vervolgens moet je 250 meter lopen in niemandsland voordat je kunt inchecken op Boliviaans grondgebied. Wat een verademing, geen lange gekke procedures met 5 keer dezelfde vragen, maar gewoon je paspoort laten zien een stempel erin en hup door!

In de bus zitten mensen die naar Copacabana gaan en een klein deel dat richting La Paz gaat. Uit het niets krijgen we te horen dat we moeten wisselen van bus. Onze vrees wordt snel waarheid: we moeten overstappen op een gammele kl*te bus. Ik vraag of er wel nog een toilet aan boord is....Tot onze verbazing worden we gedumpt in een bus die geen toilet aan boord heeft. Ik zeg tegen Davey dat ze maar even snel ergens in de buurt moet gaan. Ondertussen houdt ik de bus tegen, want de chauffeur gaat helemaal uit z'n dak dat Davey naar het toilet is. Stel je voor dat je 2 minuten later vertrekt...

Na pak en beet nog een uur rijden komen we bij een rivierovergang en moeten we uitstappen om met een bootje over te gaan. De bus gaat met een apart soort vlot naar de overkant. Het is ijskoud en uiteindelijk moeten we nog zo'n drie kwartier wachten voordat de bus weer gereed is om te vertrekken.

De weg naar La Paz is geen prettige en onderweg blijkt er een blokkade te zijn doordat demonstranten de weg blokkeren. De chauffeur stapt uit en overlegd met wat mensen die op straat staan. Opeens rijden we een zanderige weg tussen wat weilanden in. Wat nu weer? Blijkbaar is hem verteld dat we alleen op deze wijze de blokkade kunnen omzeilen. Halverwege de zandweg...Weer een blokkade! Nu kunnen we echt nergens anders heen. Gelukkig rijdt er nog een bus met ons mee. De chauffeurs bewegen hemel en aarde om de demonstranten ervan te overtuigen dat wij hier langs moeten. Er zit een Brits meisje naast Davey die ons geruststeld: op deze manier worden toeristen vaak beroofd van al hun spullen. Fijn om te weten. Na ongeveer een kwartier gaat het sein toch op groen en mogen we passeren. Aangezien het pikkedonker is, is dit een flinke opluchting en neemt de spanning in de bus weer af.

Door al het oponthoud komen we uiteindelijk iets over half 11 op het busstation van La Paz aan. Hopelijk zijn we nog op tijd om in te checken bij het hotel. We pakken direct een taxi en om iets over 11 staan we bij het hotel. Het ziet er verlaten uit, express betaal ik de taxi nog niet zodat we hier niet alleen met onze backpacks op straat staan. Na wat geschreeuw komt er een hoofd uit het raam. De medewerkster doet de deur open, gelukkig we kunnen nog naar binnen. We betalen de taxi en checken in bij het hotel. We krijgen kamer 11.

Ik heb eigenlijk nog wat honger en daarom besluiten we te vragen of we in de buurt nog wat kunnen eten. We worden verwezen naar een nabij gelegen plein. Daar aangekomen nemen we een snelle hap en gaan direct weer terug naar het hotel. Eenmaal bij onze kamer blijkt dat we de verkeerde sleutel hebben gekregen. Dit maakt de dag wel mooi af... Vlug ga ik naar beneden en gelukkig is er nog een keukenhulp die ons van de juiste sleutel kan voorzien. Moe en koud kruipen we onder de wol. Heerlijk bedje, dat moet gezegd worden.

26-8

Zaterdag is onze eerste dag in La Paz en we doen lekker rustig asn. Uiteraard beginnen we de dag met wat ritjes in de Teléferico. Dit zijn de kabelbanen die sinds drie jaar in gebruik zijn in La Paz. De kabelbanen fungeren als een soort bovengronds metrostelsel, het is prachtig om La Paz vanuit de lucht op deze manier te beleven. We zijn direct een beetje verliefd op deze stad. We besluiten om een nachtje bij te boeken en pas maandag te vertrekken uit La Paz. Op Tripadvisor vinden we 's-avonds een leuk klein restaurantje en we vinden het de hoogste tijd om weer eens een lekkere fles wijn soldaat te maken.

Heerlijk gegeten en gedronken. Voldaan gaan we terug naar het hotel. Ik probeer nog een goede livestream te vinden van 'The fight of the century' tussen Mayweather en McGregor. Helaas krijg ik er maar een minuut of 5 echt goed van mee. Davey slaapt al een tijdje wanneer ik ook mijn nachtlampje uit doe.

27-8

Ook vandaag beginnen we weer met het heerlijke ontbijtje dat iedere dag klaarstaat in het hotel. Over het algemeen slapen we lekker uit en zitten we pas rond half 10 aan het ontbijt. Ook vandaag weer. Vanmorgen om 8 uur stond dit keer de wekker. We kwamen er namelijk gisteravond achter dat we Formule 1 konden volgen op de kamer. Lekker Max volgen vanuit bed! 8 ronden later konden we weer onze ogen sluiten, Maxie viel voor de 6de keer in 12 races uit door technische mankementen. Wat een heerlijke anticliMAX!

Rond half 12 gaan we weer de straat op. We willen even wat gaan winkelen in het grote winkelcentrum, daarna naar El Alto en vervolgens naar de heksenmarkt.

Met de kabelbaan gaan we naar het winkelcentrum om uiteindelijk niet te slagen. Vervolgens pakken we de lijn de andere kant op naar El Alto.

La Paz ligt als het ware in een kom, omringd door bergen. Waar in de meeste steden de rijkere mensen in de buitenwijken huisvesting zoeken en de armeren wat meer centraal wonen, is het hier precies andersom. Het centrum is rijk en op en tegen de bergen aan wonen de armere mensen. Op El Alto is weinig te beleven behalve het prachtige uitzicht over La Paz. Ook wij gaan slechts om die reden omhoog. Het uitzicht is verbluffend. Er is geen tweede stad als La Paz, wat een unieke stad.

Met de kabelbaan gaan we weer naar beneden om naar de heksenmarkt te gaan. Deze ligt wat verdekt achter het bekende San Francisco plein. Na wat kronkelende steegjes zien we de eerste kraampjes en winkeltjes. De dode baby lama's hangen aan iedere kraam, voor ons is het werkelijk een walgelijk gezicht. We laten ons vertellen dat het voor veel mensen een belangrijke traditie is en dat het hier om die reden wordt geaccepteerd. Wij hebben het er al snel erg moeilijk mee, de geur is ook niet te verdragen. We laten ons vertellen dat de witte lama's voor geluk zorgen en de zwarte lama's worden gebruikt om onheil over een ander af te roepen. En dan is Zwarte Piet racistisch, haha!

Na onze zigzaggende trip door La Paz. Gaan we nog even wat winkeltjes langs in de vele steegjes. Davey wil graag een trui en bijpassende muts op de kop tikken. Ook willen we nog een paar dikke sokken voor onze aanstaande tour op de zoutvlakte. We merken al snel iets vreemds. In Peru was afdingen heel normaal. In Bolivia is het echt vrijwel onmogelijk. De verkopers reageren er zelfs aggressief op. Dit is weer nieuw voor ons. Na hier en daar toch wat te hebben kunnen afdingen gaan we met de gewenste spulletjes en een tasje vol richting het hotel.

Het is al wat laat nadat we nog wat hebben liggen luieren op de hotelkamer. We besluiten dichtbij een pizza te halen. Het moet gezegd worden dat La Paz niet geroemd kan worden om zijn culinaire hoogstandjes. Er is weinig goed eten te vinden. Het enige dat ons daarom ondertussen begint tegen te staan is het eten. Alleen gisteravond hebben we echt lekker gegeten. Ook verschillen de openingstijden van de restaurants in Europa, we kunnen er moeilijk aan wennen.

Moe van de lange dag vallen we teruggekomen in het hotel alweer lekker vlot in slaap.

28-8

Via Booking hadden we voor vandaag een latere check out aangevraagd. We konden dus lekker tot 10.00 uur ontbijten, vervolgens muziekje op, tassen inpakken en een lekkere lange douche om ons verblijf goed af te ronden. We hebben genoten van de heerlijke hotelkamer en het prachtige uitzicht op de bergen. Bij het uitchecken maken we weer even kennis met de gastvrijheid in Zuid-Amerika: kamer was exclusief ontbijt, haha! Even bijlappen nog. Davey is woest en laat dit duidelijk merken aan de gastvrouw. Snel herpakken we ons en laten we ons goede humeur er niet door verpesten.

Onze bus gaat pas om 20.00 uur naar Uyuni (de plaats vanwaar de tours naar de zoutvlaktes plaatsvinden). We vermaken ons daarom vandaag met kijken naar wat voetbal op straat, boekje lezen in het park en koffie drinken in een leuk barretje. We besluiten om half 6 nog even wat bij een Japanner te gaan eten om toch goed gevuld de bus in te stappen. Op tijd halen we onze backpacks op bij het hotel en pakken we een taxi naar het busstation. Gaan jullie daar maar zitten zegt de vrouw aan de balie. We roepen jullie zometeen als iedereen aan boord kan. 2 minuten voor 8, nog niets...Ik zeg tegen Davey: moeten we niet al die bus in? Davey loopt naar de balie en vraagt wanneer we gaan boarden. De vrouw zegt in paniek dat de bus al klaar staat. Pffffff, wat een land en wat een volk. Iedereen doet maar wat. Gelukkig kunnen we op het nippertje met een ander meisje nog aan boord. Ze zouden zo weer zonder ons wegrijden.

Inmiddels zijn we onderweg naar Uyuni. Volgens planning zouden we om 6.00 uur morgenochtend moeten aankomen. Dan kunnen we om 10.00 uur gelijk met een tour mee. Davey is inmiddels al aangekomen in dromenland. We kunnen niet wachten op één van de hoogtepunten van onze reis: de zoutvlaktes in Uyuni en de Atacama woestijn in Chili. Deze twee tours zullen we de komende week beide gaan doen.

Welterusten allemaal en tot de volgende blog!

Groetjes

Nick & Davey

Puno-Amantani-Taquilles-Puno

di 22-8

Gisteravond gezellig afgesloten in café Buho naast ons hostel. Uitgebaat door onze Duitse vriend. Heerlijk gegeten en gedronken tegen een schappelijke prijs (Ahum, 3 euro voor een compleet belegde pizza).

Vanmorgen lekker uitgeslapen, laat gaan ontbijten en bij Buho nog een goede kop koffie gedaan.

Waar te beginnen.....

Om ongeveer half 12 nemen we een taxi naar de haven. Het plan is om de boot te nemen naar het nabij gelegen eiland Amantani. Het minst toeristisch van de driehoek Uros-Taquille-Amantani, maar ons aangeraden door de locals. Aangekomen in de haven vertellen de heren tussenpersonen ons dat er maar één boot naar Amantani gaat, maar die gaat om 8.20 uur. Staan we dan, uitgechecked bij het hotel, backpacks op de rug. Volgens de mannen hebben we twee opties: morgenochtend terugkomen óf een privé-boot nemen. Dat laatste kunnen zij uiteraard regelen tegen een vriendenprijsje: 100 euro. Mooi niet. Op het moment dat we ons neerleggen bij nog een nacht in Puno en weg lopen, bedenkt één van de mannen dat er toch nog een derde optie is. We kunnen met de taxi naar Capachica, een stad op een tongvormig schiereiland dat op een klein uurtje varen van Amantani ligt. De rit met de taxi zal ongeveer 2 uur duren.

Uiteraard kan onze vriend ook hier tegen een vriendenprijsje een taxi regelen: 200 Soles (omgerekend 55 euro). Ha! Mooi niet! Hij wil nog tot 150 Soles zakken maar meer kan hij niet doen. We besluiten weg te lopen van de haven. Aan het begin van de havenpoort spreken we een taxi aan. Na wat onderhandelen zijn we het eens over de prijs: 70 soles. Tassen achterin en vamos! Toch nog naar Amantani waar we tenslotte al 2 nachten hadden geboekt via Booking.

Rond 12 uur zijn we onderweg naar Capachica. Vanaf het begin gedraagt de chauffeur zich vreemd. Extreem langzaam rijden, de radio steeds harder zetten, de auto langs de kant zetten en continu mij aankijken in de binnenspiegel. Na anderhalve week in een Spaanstalig land kunnen we ons goed verstaanbaar maken: Esta una problema? Hij verzekert ons van niet maar blijft raar doen. Op een gegeven moment vraagt hij ons om rustig te blijven en stuurt rechtsaf van de weg af in een mini-wijkje met half afgebouwde huizen. What the f*#@ is dit? We blijven rustig, maar zodra hij stopt en uitstapt, stappen wij ook uit. Hij loopt een kant uit en ik volg hem, Davey kijkt op een afstandje toe. Ik vraag hem nogmaals wat het probleem is en hij wijst verderop de weg...Ik zeg: aaaaahh Policia? Si! Vanaf waar we op dat moment staan zien we een politiecontrole op de weg richting Capachica. Het wantrouwen is weg, maar het feit dat hij niet langs de controle wil rijden betekent natuurlijk dat hij iets te verbergen heeft.

Wanneer de controle verdwijnt vervolgen we onze weg. Maar niet voordat onze chauffeur zijn taxibordje van het dak haalt. Aha, hij heeft dus geen taxivergunning. We besluiten om te blijven zitten en ons door hem naar Capachica te laten brengen. Na wat vreemde manoeuvres onderweg komen we aan in de stad Capachica. Hij begint ineens weer te onderhandelen, naar de haven is 20 soles meer. Wat een oplichter, pissig reageer ik dat hij ons snel naar de haven moet brengen en dat hij 5 soles meer krijgt. Hij kijkt wat geschrokken en zonder verder een woord te wisselen zet hij ons af in de haven waar we direct op de boot kunnen springen.

Een rustig bootritje en een uur later staan we op Isla Amantani. Het is inmiddels na drieën en de kapitein van het schip heeft de eigenaar van ons verblijf gebeld om te vragen waar we precies heen moeten. Na wat gebarentaal lopen we een pad omhoog en al snel vinden we het huisje. Alles is potdicht en al snel komt de buurvrouw. Zij weet te vertellen dat de buurman en zijn gezin niet thuis zijn. Al snel komt er een tweede vrouw bij waarvan we achteraf denken dat zij door de eigenaar is ingelicht na het telefoontje van de kapitein. Zij geeft aan dat meneer met zijn familie voor in ieder geval een week naar het vaste land is vertrokken. Met andere woorden: onze reservering gaat niet door. Ongelofelijk, vandaag maken we voor het eerst echt kennis met de gekheid van Zuid-Amerika. De vrouw vraagt ons haar te volgen en geeft aan dat we bij haar thuis kunnen verblijven. Het moet niet gekker worden. Hortend en stotend lopen we mee. De vrouw begint bij haar thuis direct de lunch te bereiden. We geven aan dat we best op zoek willen naar een ander hostel. Maar de vrouw en haar inmiddels thuisgekomen man staan erop dat we de nachten bij hen thuis verblijven. We krijgen een prima kamertje op de tweede verdieping maar voelen ons toch wat opgelaten dat we bij iemand in huis zitten en dat zal niet veranderen. Het gezin heeft tevens nog een thuiswonende dochter van 10. De rest studeert op het vasteland.

We besluiten nog even een klein ommetje te maken om nog wat spulletjes in te slaan en een biertje te drinken. Tegen zonsondergang gaan we terug en krijgen we voor het slapen gaan nog een soepje. Er moet gezegd worden alles wordt vers bereidt en de gastvrijheid is verbluffend. In houtje-touwtje-Spaans voeren we de komende anderhalve dag gesprekken aan de eettafel. Na het aanschouwen van een prachtige sterrenhemel, waarbij de melkweg met het blote oog makkelijk valt te onderscheiden, gaan we om 8 uur naar bed. Wat een dag weer, we vallen direct in slaap.

wo 23-8

Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Na het ontbijt wil de heer des huizes ons om half 9 het eiland laten zien. Het liefst willen we zonder hem op pad en we trekken ons nog even terug in onze kamer. We vallen weer in slaap en worden om half 11 wakker. Het is prachtig weer. We kleden ons zomers aan, de man is niet thuis en dus glippen we voordat hij thuiskomt de poort uit. Lekker met zn tweeën het eiland verkennen. Om drie uur worden we weer verwacht voor de lunch.

Er zijn twee hoger gelegen heilige plekken op het eiland: Pachamama en Pachatata. We besloten naar beide toe te klimmen. Vooral de klim naar Pachamama is pittig en ligt toch ook weer gauw op 4500 meter. Na drie kwartier komen we daar aan. De heilige plek stelt niets voor, maar zoals ons van tevoren is verteld is het uitzicht verbluffend. Vanaf deze plek kun je het gehele Titicacameer (tevens het hoogste meer ter wereld) zien. Eén woord: WAUW. Wat is dat uitzicht prachtig. Ongeveer 20 minuten zitten we ademloos op een mooi plekje om ons heen te kijken.

We besluiten ook nog even een snelle kijk te nemen bij Pachatata. Een veel simpeler klimmetje dan de vorige. Ook deze heilige plek is niet heel bijzonder en het uitzicht is stukken minder dan zojuist. We vragen ons wel af waarom we helemaal niemand tegenkomen (op een jong lokaal stelletje na). Achteraf horen we van een Frans stel dat alle toeristen en verkopers pas tegen het einde van de middag omhoog gaan. De toeristen gaan dan omhoog om de zonsondergang te zien. De verkopers gaan omhoog voor de toeristen.

De rest van de middag spenderen we lezend op het balkonnetje en nuttigen we de lunch met de familie. De vrouw des huizes maakt van deze gelegenheid gebruik om ons haar zelf gemaakte spulletjes te laten zien. Uit beleefdheid kopen we wat souveniers van haar. Maar we voelen langzamerhand ook wat nattigheid. Deze mensen zijn niet alleen beleefd, maar willen er ook iets voor terug. Voor niets gaat de zon op in Zuid-Amerika.

In de namiddag doen we nog een klein rondje over het centrale plein om ons daarna klaar te gaan maken voor de reis terug naar het vasteland. Morgenochtend gaat er namelijk ook maar één boot terug naar Puno, om 08.00 uur. De avond van gisteren herhaalt zich en ook vandaag slapen we vroeg.

do 24-8

Na het ontbijt ontvouwt zich een wat vreemd tafereel. We hebben besloten om naast de aanschaf van de zwaar overprijste souveniers de familie nog 100 soles te geven voor het verblijf. Het wordt al snel duidelijk dat men daar geen genoegen mee neemt. De vrouw begint te vragen wat wij aan de andere man via Booking zouden hebben betaald. Ik leg haar uit dat zij niet via Booking kamers aanbieden en dat die vlieger dus niet opgaat. We besluiten de familie 50 soles extra aan te bieden en wat morrend nemen ze daar genoegen. Opeens wordt er weer zeer joviaal afscheid genomen met wat ongemakkelijke omhelzingen. De man zet ons nog wel netjes af bij de boot die we anders nooit gevonden hadden. Ook krijgen we hun telefoonnummer en wordt ons op het hart gedrukt om hen bij iedereen aan te raden. Grapje toch zeker?

Om 08.15 uur zit de boot vol en vertrekken we richting Taquilles. Omdat er geen boot direct van Amantani terug naar Puno gaat zijn we min of meer verplicht een kleine rondleiding op Taquilles te nemen. De mensen zijn er armer en het is er stukken minder fraai dan op Amantani. Om 13.00 uur ploffen we dan ook heerlijk neer op de boot voor een rustig vaartochtje naar Puno van bijna 2 uur.

In Puno aangekomen regelen we een taxi die ons eerst langs het busstation brengt en vervolgens naar ons zojuist geboekte hotel. Op het busstation boeken we de tickets voor morgen naar La Paz. Morgen is het zover en vertrekken we om 2 uur 's-middags (lokale tijd) richting Bolivia. We hebben een heerlijk bed in het hotel en zijn blij dat we lekker kunnen uitslapen.

De avond hebben we zojuist weer besteedt bij onze geliefde Duitser. Wat een heerlijk pizza en warme chocolademelk! Om ongeveer 7 uur zijn we terug in het hotel. Voldaan en enigzins bijgekomen van twee vreemde, maar mooie dagen. We kunnen onze ogen bijna niet meer openhouden...

Slaap lekker en tot snel!


Nick & Davey

Magies Matsjoe Pietsjoe

za 19-8

Vorige avond lagen we om 9 uur in bed aangezien vandaag om 3 uur 's-nachts de wekker weer ging. Redelijke goede nacht gehad, alleen het eerste uur nogal wat last van lawaai dat afkomstig was van de locals. Die gaan helaas niet op tijd naar bed omdat wij de Macchu Picchu midden in de nacht op gaan.

Het is overigens een keuze om zo vroeg op te staan. De eerste bus gaat namelijk pas om half 6. In beginsel wilden wij pas rond 5 uur naar de bushalte gaan maar, zo bedachten we ons, je bent hier maar één keer in je leven. We wilden daarom als één van de eersten naar boven toe en we hadden al gehoord em gelezen dat de eerste mensen vanaf 3 uur in de rij gaan staan...Inderdaad, 2.5 uur van tevoren op de bus gaan staan wachten. Om 03.15 liepen wij met het slaap nog tussen onze wimpers rechtsaf het hotel uit. Linksaf de brug over, aan het einde van de brug met een halve draai naar beneden lopend waar de rij zou moeten beginnen. Er stonden inderdaad al zo'n 100 tot 150 mensen op de bus te wachten, maar we zagen direct dat dit pas het begin van de rij zou zijn. YES! We zouden het moeten redden om voor zonsopgang op de MP te staan.

De tijd ging redelijk vlot voorbij, met wat eten en een kop koffie in de hand. We waren warm aangekleed, maar onder onze kleding verschool zich een zomerse outfit. We wisten namelijk dat het tegen de 30 graden zou worden op MP. Onze eerste zomerse dag in Zuid-Amerika, haha!

Om 05.37 zaten we in de derde of vierde bus en de rij achter ons was intussen onwaarschijnlijk lang geworden. De rit met de bus duurt ongeveer een half uur en is wederom niet de meest prettige. Je zit toch wel weer redelijk alert in je stoel ondanks dat het zo vroeg is.

Iets na zessen komen we bij de ingang van MP aan en wurmen we ons door de rij. We staan al snel vooraan, tickets gecontroleerd, alles gestempeld. Gaan! Langzaam wordt het al licht. We weten dat we naar het bewakershutje met het rieten dak moeten om op de eerste rij te zitten voor de zonsopgang. Om 06.15 staan we bij het hutje en hebben we absoluut de beste plekken, niet iedereen lijkt op de hoogte van deze front-row-seats. Na een minuut of 10 komen de eerste zonnestraaltjes over de bergtoppen. Er speelt zich een prachtige scène voor onze ogen af. Het komende half uur staan we ademloos naast elkaar te kijken hoe het kleine dorp onder ons langzaam volledig met zon wordt overgoten. Hierom stonden we dus om 3 uur naast ons bed, WOW!

Na deze onvergetenlijke ervaring, kleden we ons op een rustig plekje om en maken we ons klaar om Machu Picchu Mountain te beklimmen. Je kunt 3 soorten entreebewijzen kopen: Alleen het dorp MP, het dorp MP + Huayna Picchu (de berg naast het dorp) en het dorp MP + MP mountain. Wij hadden toegang tot het dorp en MP mountain. MP mountain is pas sinds enkele jaren geopend. Aanvankelijk dachten wij dat het een half uur tot drie kwartier klimmen zou zijn, maar het werd 2 uur lang traplopen. De meeste steile en smalle trappetjes hebben we gedurende onze barre tocht naar boven bedwongen. Ondanks onze gezworen belofte dat we geen berg meer zouden beklimmen na de Rainbow Mountains twee dagen terug, waren we toch weer als twee nozems aan het klimmen.

Eindelijk op de top aangekomen was het uitzicht verbluffend...Van hoge sneeuwtoppen die alleen vanaf dit punt zijn te zien, tot het tot de verbeelding sprekende Inca-dorp ver beneden ons. Door de inspanning die je van tevoren levert, komt dit prachtige uitzicht nog dieper bij je binnen. Bij ons beide staat het voor eeuwig op het netvlies gebrand.

We besluiten om de top te brunchen en beginnen na een half uurtje aan de afdaling, welke gesmeerd verloopt. Bijna onderaan zien we een meisje dat onderuit glijdt en in tranen is, ze is helemaal alleen. Davey twijfelt geen seconde, zet haar maatschappelijke skills in en begeleidt het meisje naar beneden. Uit opluchting geeft ze Davey een innige omhelzing.

Na deze barre toch zetten we koers richting het dorp. Het is ongelofelijk dat honderden jaren terug een zo'n vindingrijk volk een dorp heeft gebouwd op 2500 meter hoogte. Dat dit een dusdanig verdekte ligging heeft gehad dat alleen de inheemse bevolking van het bestaan afwist. De Spaanse veroveraars hebben nooit geweten dat de Inca's hier in de bergen leefden. Pas in de '10 jaren van de vorige eeuw heeft een Brit net behulp van de inheemse bevolking het dorp gevonden. Naar het hoe en het waarom van MP is het tot op de dag van vandaag tot 95% gissen. Het is en blijft daarom een magische en mysterieuze plek.

Nadat we alles gezien hebben gaan we rond half 1 richting de uitgang. Veel slechter kon de timing niet zijn: de eerste groep mag van 6-12.00 MP bewonderen en de tweede groep van 12.00-17.00. Precies in de overgangsfase tussen de twee groepen gaan wij dus naar buiten. We zien een lange rij, het zal toch niet...? We lopen maar gewoon richting een bus tot we worden teruggefloten. Of we even achteraan willen aansluiten. De rij was erg lang, maar binnen 45 minuten waren we alweer onderweg naar beneden. De chauffeur stort ons weer van de berg af en met 20 minuten staan we weer beneden. Wat een ervaring rijker....

We nemen gelijk een pizza en een koud biertje en gaan vervolgens naar het hotel. Het is half 4 als we totaal afgepeigerd op bed gaan liggen. Rond half 7 kunnen we ons er nog net toe zetten om een snelle hap te halen en water voor morgen in te slaan. Na het eten vallen we in een diepe slaap, waar we pas de volgende ochtend uit zullen ontwaken.

zo 20-08

Vandaag en morgen staan weer in het teken van reizen richting onze volgende bestemming: Lake Titikaka.

Om 9 uur zitten we daarom alweer in de trein van Aguas Calientes naar Ollantaytambo. In Ollantaytambo lopen we met onze backpacks richting het centrale plein waar we heerlijk lunchen en wederom genieten van een prachtig uitzicht. Na stevige onderhandelingen met een taxichauffeur zitten we voor 70 Soles (omgerekend 15 euro) in een taxi voor een 2 uur durende rit terug naar Cusco. Even een keertje geen bus voor ons. In Cusco aangekomen laten we ons afzetten bij het hotel, we hebben niet genoeg geld op zak om vooraf te betalen, dus zetten we onze spullen op de kamer om vervolgens geld te gaan halen en de bustickets voor morgen richting Puno te regelen. Dit heeft nogal wat voeten in de aarde, we willen namelijk weer een luxe tourbus die speciaal voor toeristen worden ingezet. De prijs is iets hoger, maar er is vele malen meer comfort. De busrit zal zo'n 7 uur gaan duren.

Binnen twee uur hebben we de tickets geregeld en het hotel betaald. We genieten nog even van het laatste avondje in Cusco door een simpele maaltijd te bestellen en alle winkeltjes af te gaan. Om 10 uur liggen we weer lekker onder de veren. Morgen om 06.15 gaat het wekkertje weer.

ma 21-8

Na een snel ontbijtje zijn we in een taxi gesprongen richting de boarding plaats. Op het moment zitten we in de bus naar Puno, de haven naar het Titikaka meer.

Dikke kus

Nick & Davey

Cusco, de poort naar Machu Picchu

ma 14-8

Vandaag namen we voor enkele weken afscheid van Aquiles en Criss. Zij hebben enkele dagen goed voor onsgezorgd en ons een kijkje gegeven in de stad Lima. Met enig ren en vliegwerk haalden we de bus die om 14.15 uur vertrok. Daar zaten we dan...Bepakt en bezakt voor de 21 uren die we zouden afleggen naar Cusco, onze volgende halte. De bus zat overigens prima en de stoelen konden tot 160 graden plat gelegd worden. Het boeken lezen en series kijken kon beginnen!

di 15-8

Midden in de nacht reden we door het Andesgebergte. Niet de allerfijnste trip aangezien je in het hooggebergte niets naast de weg kunt zien doordat het pikkedonker is. Er zit niets anders op dan je ogen dicht te doen   en te gaan slapen. Dit lukte aardig, maar iedere anderhalf uur schrik je toch wel weer even wakker. Ook is ons lichaam niet gemaakt om 21 uur te zitten/liggen. Vooral mijn benen begonnen de laatste paar uur echt pijn te doen. Nog niet eens van de jetlag bekomen, maar toch alweer een busreis van ruim 20 uur...Inclusief het vliegen hadden we van vrijdag op dinsdag ongeveer 45 reisuren in de benen. Compleet gesloopt komen we in Cusco aan, waar het kouder is dan verwacht. Of zijn we nog gewoon aan het acclimatiseren? Het lichaam voelt vreemd aan en we zijn echt nog niet helemaal gewend. Na een ronde door het stadje en een goede maaltijd vallen we al rond half 9 als een blok in slaap.

wo 16-8

In de afgelopen nacht heb ik erg onrustig geslapen. Koortsachtige aanvallen door de pijn  in m'n benen van de busreis en de hierbij horende verhoogde lichaamstemperatuur. Na twee paracetemollen gaat het beter en in de ochtend wordt ik weer redelijk hersteld wakker,  Davey had meer last van de jetlag, maar de busreis is haar beter afgegaan. Na een verorberd ontbijtje gaan we op pad om het nodige te regelen: excursie naar de Rainbow Mountains (op 3 uur rijden van Cusco), de trein van en naar Machu Picchu en de entreetickets voor Machu Picchu. Voor budgetbackpackers slaat de trip naar MP een gapend gat in de begroting. Al met al komen de kosten voor de trip naar MP uit op 200 euro pp, belachelijk natuurlijk, maargoed deze ene kans in je leven wil je natuurlijk niet missen. Na ongeveer 1.5 uur was alles geregeld, dat ging sneller dan verwacht. Maar verwacht je anders van twee doorgewinterde wereldreizigers, haha!

Na de lunch gaan we naar het belangrijste Inca fort in Cusco dat ligt aan de Ave Sol. Het is heerlijk weer en met het zonnebrilletje op lopen we door de koele hallen en de zonnige tuinen van het fort. Het fort is door Inca's dusdanig gebouwd dat alleen dit gebouw de verschillende aardbevingen uit de afgelopen honderden jaar heeft doorstaan.

Aansluitend maken we ons eigen tourtje door de stad en zien we verschillende highlights zoals het Plaza de Armas en de 12-zijdige stenen wand. Een mooi, cultureel en bruisend stadje is Cusco, dat op 3500 meter hoogte midden in het Andesgebergte ligt. De hoogte zorgt er hier voor dat je regelmatig na 20 passen omhoog met je handen in je zij staat uit te puffen. Cocabladeren en cocathee zorgen ervoor dat de lichamelijke aanpassingen aan de hoogte wat voorspoediger verlopen. Na ons eigen tourtje (Nouja 'eigen', gepikt uit onze Lonely Planet) besloten we niet meer terug te gaan naar het hotel, maar direct een pizza en een fles rode wijn te bestellen. Dan zouden we vást lekker slapen. En dat was nodig aangezien we rond 3.30 uur de volgende ochtend opgehaald zouden worden voor de trip naar de Rainbow Mountains.

do 17-8

Om 2.45 uur gaat de wekker. Alhoewel we al rond 20.30 uur gingen slapen, was dit voor mij persoonlijk weer een gebroken nacht. Davey had ook niet al te best geslapen en er stond toch weer een flinke trip op ons te wachten. We hebben de jetlag en het andere klimaat flink onderschat, de naweeën zijn nog duidelijk voelbaar. Vol goede moed gaan we om 3.30 bij de receptie van het hostel zitten. Pas om 04.20 komt de bus ons ophalen, zal wel een Zuid-Amerikaans dingetje zijn. Het blijkt tevens dat we de allereerste zijn die worden opgehaald en daarom moeten we nog ongeveer een uur door  Cusco rijden om de anderen op te halen, die ook gek genoeg waren om aan deze trip te beginnen. Om het gouden randje aan deze ochtend nog wat aan te dikken is het goed om te weten dat bij twee hostels wordt aangebeld, maar in eerste instantie geen gehoor wordt gegeven. Bij beide hostels wachten we totdat bij het ene hostel na een kwartier een moe ogende Spaanse vrouw de bus in komt kakken. Geen perdón of buenos diaz kon ervan af. Die mevrouw maakte dus gelijk vrienden. Bij het tweede hostel wachtten we 20 minuten op een   gezin van 4 die met oma op pad zijn, lekker poko poko dus zo op de vroege morgen. Dat er een bus met 20 man staat te wachten om 5 uur 's ochtends, ach ja wie maalt er om. Kortom: 2.45 opstaan, 3.30 klaar staan en 5.30 pas richting bestemming. De ochtend kon niet meer stuk.

Na twee uur rijden stoppen we voor het ontbijt bij een schattig huisje middenin een arme wijk. Na een pannenkoek, wat broodjes jam en een kop koffie gaan we verder op pad. Het laatste uur gaat over twee bergen met haarspeldbochten en onverharde smalle wegen. Toch houdt de chauffeur er een Max Verstappen-achtige rijstel op na. Meerdere passagiers krijgen last van de maag, dan wel staat het huilen hen nader dan het lachen. Wij zitten ook met samengeknepen billen in de bus en daarom geven we bij de gids aan dat dit echt niet zo kan en dan het wat rustiger aan moet. De chauffeur past zijn rijstijl wel wat aan, maar naar onze Europese maatstaven is het nog wel een tandje aan de vlotte kant.

Aangekomen bij het beginpunt starten we, na een korte plaspauze, direct aan de klim. Vanaf de eerste meter merk je dat je op grote hoogte bent en ben je aan het zoeken naar de juiste cadans voor zowel je ademhaling als je looptempo. De omgeving is prachtig en de mensen die er leven zien er prachtig uit. Alles ademt Zuid-Amerika op die berg. De top ligt op 5500 meter en aangezien we vorig jaar op de Rinjani duizend doden stierven, zijn we dit jaar tot de max voorbereidt. Op de top zou het namelijk ijskoud zijn, hetgeen we vorig jaar schromelijk hebben onderschat. Koud zouden we het dit keer in ieder geval niet hebben. Na het punt rond 4800 meter te hebben bereikt heeft Davey meerdere gevolgen van de hoogte al meegekregen: duizeligheid, high gevoel, kortademigheid. Ik heb in mindere mate last van die verschijnselen. We besluiten om de laatste paar honderd meter van de mogelijkheid gebruik te maken om per paard naar de top te gaan. Sorry Anne, niet al te diervriendelijk, maar op dat moment weinig keuze. Ons schuldgevoel werd iets weggenomen door het feit dat de dieren erg goed verzorgd werden en de mensen door het aanbieden van deze dienst in relatieve rijkdom leefden.

De laatste 100 meter moesten we afstijgen en te voet afleggen. Wat ongelooflijk zwaar, maar wat een prachtig uitzicht! Alle inspanningen meer dan waard. De laatste 20 meter naar de absolute top waren ijs- en ijskoud. Voor je gevoel ging de temperatuur daar met iedere stap een graad omlaag. Het ligt in onze menselijke aard dat we natuurlijk ook daar foto's willen maken. Onze vingers waren letterlijk paars geworden van de 10 minuten op de top. De foto's spreken voor zich, het was prachtig.

In beginsel denk je dat je het zwaarste gedeelte dan hebt gehad, maar lichamelijk ben je dan zo gesloopt dat je echt op wilskracht moet afdalen. Na driekwart van de afdaling zag ik aan Davey haar gezicht dat haar benen wel nog stap voor stap gingen, maar vraag niet hoe. Davey zou hier later over zeggen: ik liep nog wel, maar voelde me niet meer in m'n eigen lichaam. Op dit punt besloot ik dat ze het laatste stuk per viervoeter zou afleggen, alhoewel ze hier zelf eigenlijk niets van wilde weten. Wat een bikkel!

In de bus aangekomen, vielen de klimmers stuk voor stuk als hoopjes ellende in hun stoel.  Het was een prachtige tocht geweest, maar de meningen waren onverdeeld: dit nóóit meer! Davey ging nog even plassen en ik moest de hele bus bij elkaar schreeuwen, anders waren ze zo zonder haar weer vertrokken richting Cusco, de amateurs.

De rit terug was niet minder vervelend. Halverwege bij dezelfde locatie gestopt om te lunchen. Hierdoor verdween de hoofdpijn en de vermoeidheid wat naar de achtergrond. De rest van de busreis hebben we heerlijk geslapen.

In het hostel aangekomen hebben we gedoucht en zijn we lekker om de hoek gaan eten. Wederom vroeg in slaap gevallen. Morgen staat in het teken van de trip naar Aguas Calientes. De uitvalsbasis voor één van de hoogtepunten van onze reis: Machu Picchu.

vr 18-8

Vanmorgen lekker vroeg opgestaan om rustig te kunnen ontbijten en onze tas te pakken. Na wat gekunstel door de leverancier vertrok de bus uiteindelijk pas om 10.10 naar Ollantaytambo, hier moeten we de trein nemen naar Aguas Calientes. De busreis laat ons het rauwe, maar pure Peru zien: arm en primitief maar zichtbaar in ontwilkeling.

De treinreis is prachtig. De trein zelf ziet er vele malen beter uit dan onze eerste klas. Tevens rij je tussen de bergen en door het gebergte heen. Iedere kilometer verandert de omgeving, erg mooi om te zien. Tegenover ons zitten twee Japanners die vanaf minuut 1 hun ogen dicht doen, onbegrijpelijk.

Aangekomen in Aguas Calientes zoeken we ons hotel op en gaan we lunchen. We proeven een andere atmosfeer, de mensen zijn minder vriendelijk doordat het er erg toeristisch is. Er is een mentaliteit van: voor jou tien anderen. Het doet ons weinig, wij kijken ontzettend uit naar morgen.

We gaan zo nog even een lekker tentje uitzoeken om te eten en vervolgens weer vroeg slapen. Om drie uur gaat de wekker, aangezien we om 4 uur bij de bushalte willen staan, vooraan in de rij voor de speciale tocht naar Machu Picchu.

Slaap lekker en tot snel!

x x x

Nick & Davey

Weekendje Lima

Zoals gezegd verblijven we bij Aquiles en Criss in Lima, die ook een klein dochtertje van bijna 2 hebben: Daniëlla.

In de ochtend zijn de eerste signalen van een jetleg goed voelbaar. We sliepen rond 3 uur in de nacht, maar om half 8 laat Davey het bad al lopen...Mop kom je ook? Het is al laat. Het is al laat, het is half 8! Davey had niet op haar telefoon gekeken om de tijd te checken, maar de 5 uur slaap voelde door de jetlag als een halve dag.

Na het bad gaat Davey boven ontbijten met de familie en wordt er gebeld met de familie in Nederland. Ikzelf slaap nog door tot 11 uur, helemaal gesloopt van de vliegreis.

Rond 13.00 uur gaan we de weg op om Lima te ontdekken. Qua verkeer een chaotische stad, maar ook een stad van vele gezichten. Van sloppenwijken met huizen van kartonboard en een paar planken naar luxueuze appartementen aan de kust. Wat wij eigenlijk nog niet wisten is dat Lima 10 (!) miljoen inwoners heeft, 10 keer Amsterdam dus. Tevens beslaat Lima honderden kilometers van noord naar zuid en van west naar oost. Het is echt een bizar grote stad. Alleen Saõ Paulo, Rio de Janeiro en Buenos Aires zijn qua inwonersaantal grotere steden dan Lima.

Genoeg feitjes. Onze trip start aan de kust van Miraflores, de wijk waar Aquiles en Criss wonen. Miraflores is een schitterende wijk waar ook veel expats wonen en werken. De kust bestaat uit een klif vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de Pacifische Oceaan. Paragliders glijden de heuvels af, iets wat we ook graag nog zouden doen tijdens onze trip. Het is prachtig weer, dus vanaf het eerste moment is het genieten. Zie de foto's!

Vervolgens gaan we lunchen in Crepes and Waffles, één van de favoriete plekjes van Aquiles en Cris. Heerlijk gegeten. Hierna gaan we naar een groot winkelcentrum om informatie te verzamelen over het vervolg van onze trip. Wat een behulpzame mensen, maar ze spreken over het algemeen geen woord Engels en aangezien wij geen woord Spaans spreken is het veelal met handen en voeten communiceren. Tot slot neemt Aquiles ons mee langs het hotel waar Alex altijd verbleef tijdens zijn werkbezoeken aan Lima en tevens langs het oude kantoor van Mobile Bridges. Heel bijzonder om dat allemaal van dichtbij te zien en voor Davey dubbel bijzonder omdat zij voelt dat ze op precies dezelfde plekjes komt als waar haar vader is geweest.

In de avond eten we bij Veggie Pizza een heerlijke pizza en gaan we langs parkjes waar veel getrouwde stelletjes hun foto's laten maken en samenkomen op kleine magische plekjes 'by night'. De stad ademt in de avond romantiek en gezelligheid. Doordat het winter is in Zuid-Amerika koelt het in de avond snel af en door de verkeerde kledingkeuze hebben we het al snel koud. Ook de jetlag speelt weer flink op. Na een heerlijk koude Quscena (Peruviaans biertje) vallen we in een diepe slaap.

Op zondag slapen we al langer uit en raken we langzaam gewend aan het tijdverschil. Door de goede klik met Aquiles en Criss praten we honderduit over van alles. Vandaag bereidt Criss een heerlijke Peruviaanse lunch, met allerlei lokale groenten en fruit. Na onze buikjes rond te hebben gegeten gaan we om half 3 pas weer op pad. Ook vandaag staat deels in het teken van zaken die we nog moeten regelen en dus is de eerste stop weer bij een gigantisch winkelcentrum. We halen een Peruviaanse simkaart, zodat we hier goedkoop internet hebben en kunnen bellen. Echter een simkaart halen betekent hier je ID laten inscannen en vingerafdruk afgeven. Het blijkt dat er hier op grote schaal wordt gefraudeerd met telefoons, simkaarten en allerlei andere data. Ook gaan we nog op zoek naar wandelschoenen voor Davey en een jas voor Nick, maar daarin slagen we niet.

Na het bezoek aan het winkelcentrum rijden we langs het gemeentelijk plein waar alle politieke zaken in Lima plaatsvinden. Ook laat Aquiles ons de andere, arme kant van Lima zien. Natuurlijk is Lima deels een stad zoals vele andere, toch kijken we onze ogen uit, mede door de gigantische contrasten. Om de hoek van een straat kun je een totaal andere wereld aantreffen.

Rond 18 uur gaan Aquiles en Criss boodschappen doen voor het avondeten. Ze geven ons de sleutel van het appartement waar wij alvast wat eten en nog wat uitrusten. Criss zet die avond weer een heerlijke maaltijd op tafel.

Na een goed diner en weer een handvol mooie gesprekken gaan we langs onze laatste attractie in Lima: Fuente de los aquas. De Waterfonteinen. Een prachtig park waar fonteinen worden gebruikt om lichtshows te geven. Het moderne van Lima verbaast ons heel erg en Aquiles geeft aan dat Peru zich vanaf een jaar of 10 geleden als een komeet is gaan ontwikkelen met Lima als hoofdstad voorop. Dag bij dag worden delen van de stad opgeknapt en gemoderniseerd en worden de leefomstandigheden voor grote delen van de bevolking beter en beter. Mooi om te zien, maar hierdoor worden de contrasten in eerste instantie natuurlijk nog groter en groter.

Op tijd gaan we weer richting huis en hier drinken we nog een paar heerlijk koude goudgele Peruviaanse rakkers.

Wauw......, onze eerste stop van deze reis zit er alweer op. Morgen gaan we naar Cuszco en hebben we een busrit van 21 uur voor de boeg. Onze reis gaat nu echt beginnen!

Tot snel!

Kus,

Nick en Davey

Vamos á Zuid-Amerika

Op vrijdag 11 augustus was het dan eindelijk zover...Wij gaan naar Zuid-Amerika!

Met een kwartiertje vertraging worden we de landingsbaan op geduwd. Fasten your seatbelts, cabin crew prepare for take-off, GO!

Het eerste deel van de vlucht zou 10 uur gaan duren met als bestemming Houston in de Verenigde Staten, heerlijk rustige vlucht met onderweg maximaal een half uur tot drie kwartier wat lichte turbulentie. Aangekomen in de Verenigde Staten maakten we kennis met de security-gekte: vingerafdrukken, van al je vingers, dat twee keer (want ja, stel je voor....). Drie keer de vraag: Are you carrying any fresh fruits or vegetables? No....Meat? No....More than 2000 dollars in cash? No! Onder tussen nog 3 keer een fotootje van ons geschoten. Nou dan ben je er wel hoor, dachten we...Maar bij het laatste checkpoint aangekomen werden Davey en ik opeens een andere rij ingestuurd. Op dat moment ben je al zo op je hoede door alle gekkigheid en Davey schrok zo erg, dat op het moment dat we elkaar weer vonden, zij in tranen uitbrak. Hup, snel naar de gate en weg uit dat achterlijke oord. De tussenstop in de VS kostte ons anderhalf uur, waardoor we net op tijd bij de gate aankwamen. Op naar Lima.

Op het moment dat we de stoelen raakten viel Davey in slaap. We wisten dat deze vliegreis heftig zou zijn doordat we ' tegen de tijd in' vlogen en het hierdoor 18 uur volop licht zou zijn tijdens onze 20 uur durende vlucht. Ook zou er gedurende het laatste deel van de vlucht af en aan turbulentie zijn, was de crew wat minder relaxed en waren de stoelen niet zo comfortabel. Toen we op Lima landden waren we daarom ook echt gesloopt. Op het moment dat we onze backpacks weer hadden probeerden we gelijk wat geld te pinnen, helaas zonder succes. Intussen was Aquiles al heen en weer aan het rennen in de aankomsthal. Hij was bang dat we elkaar hadden misgelopen. Maar toen we de hal binnen kwamen lopen zag hij ons direct en veranderde de spanning in een grote lach op zijn gezicht.

Zoveel aan elkaar te vertellen, maar na aankomst in het appartement van Aquiles en Criss dronken we een Corona en taaiden we af. Aquiles en Criss hadden het hele weekend van alles gepland om ons met Lima kennis te laten maken.

(P.S. Aquiles en Criss zijn vrienden van de ouders van Davey waar wij tijdens het begin van onze reis zullen verblijven en mee op zullen trekken.)

Pffff, we zijn er. Ons grote avontuur kan eindelijk beginnen. Voor nu, oogjes dicht en snaveltjes toe. Tot snel!

Dikke kus,

Nick & Davey