De Atacamawoestijn is één van de droogste woestijnen ter wereld. Dat merken we tijdena ons verblijf doordat er op een avond helemaal geen water meer uit de kranen komt. San Pedro ligt aan de rand van deze woestijn en we staan dan ook versteld van het bruisende hippie-achtige dorpje. Er leven nog geen 5000 inwoners, maar de straten bevatten een mix van toeristen, nomaden, hippies en andere feestgangers. Er heerst een zéér aangenamen sfeer en bovendien is het er 35 graden met volop zon. Het is hier september en de winter loopt op zijn einde. September, oktober en november zijn hier qua weersomstandigheden het meest aangenaam.

In eerste instantie is het plan om hier direct weer een driedaagse tour te doen. Vrijdag slapen we eerst lang uit na de vermoeiende reis door Salar de Uyuni. Zoals gezegd heb ik wat last van mijn buik en in het algemeen is onze reis pittig geweest. Dus even een goede dag rust in het zonnetje kan geen kwaad. We gaan in de middag op jacht naar een nieuwe tour. We zien al snel dat de tour door de Atacama en die door de Uyuni voor 90% dezelfde activiteiten op het programma hebben staan. Zonde van het geld dus. Doordat het weer zo goed is besluiten we dat het misschien maar tijd is voor een paar dagen rust om heerlijk van de omgeving en het weer te genieten. Tot dan hebben we nog weinig kleur opgedaan. We hangen in de hangmat, lopen door de vrolijke authentieke straatjes en gaan weer eten bij de goede Italiaan waar we gisteren ook met Marcus en Marc waren. Daarna vallen we voldaan weer in een lekkere diepe slaap.

Zaterdag zijn we energieker en we besluiten dat we hier iets willen gaan doen dat je niet op Salar de Uyuni kunt doen. Het wordt mountainbiken en sandboarden! Om 13.00 uur zitten we op de fiets, met een board op de rug en een kaart in de hand, zetten we koers richting de woestijn. Het weer is prachtig, net niet te heet. Eerst moeten we al fietsen een deel op de snelweg afleggen en na 10 minuten komen we bij de entree van de woestijn. De man daar zegt dat het nog 30 tot 40 minuten fietsen is naar de plek waar je kunt sandboarden. Sandboarden is niets meer dan snowboarden, maar dan op het zand. Probleem is dat we maar één liter water mee hebben, jawel in één van de droogste woestijnen ter wereld. Gelukkig kunnen we bij de ingang onze fles navullen met drinkbaar water. Davey zegt nog: "ik zie de krantenkoppen al voor me: Twee Nederlanders met 1 liter water uitgedroogd terugvonden in de woestijn". Inderdaad niet erg handig voorbereidt.

Na een kwartier omhoog fietsen wordt het toch ook wat zwaar. We komen een Spaans stel tegen en vragen hoe ver het nog is. Zei geven aan dat het echt nog 50 meter is. Dat ging snel! Aangekomen bij de zandheuvel rusten we even uit, pakken onze spullen en beginnen omhoog te lopen. Voetje voor voetje komen we boven. Wauw, wat een gaaf uitzicht hier middenin de woestijn. Van boven ziet het er erg stijl uit maar we laten ons niet kennen. Als beginners razen we van de piste af. We zijn de hele middag zoet. Fantastisch leuk om te doen en natuurlijk helemaal op deze unieke locatie. Rond 17.00 uur fietsen we voldaan terug naar ons fijne hostel.

Na nog wat te hebben rondgehangen in de hangmatten en in ons kamertje, besluiten we te gaan douchen en ons klaar te maken voor de avond. Juist nu doet de douche het enkele uren niet. We kloppen al het zand van ons af, springen in onze outfit en gaan nu eens zonder Tripadvisor een restaurantje uitzoeken. Maar eens zien waar het lot ons brengt. We gaan naar een tentje op een hoek dat Barros café heet. Een driegangenmenu tegen een leuk prijsje. We zijn benieuwd...Binnen 3 kwartier staan we buiten en weten we weer waarom we café's en restaurants altijd via Tripadvisor uitzoeken. Zo ontzettend slecht hebben we tot dan toe nog niet gegeten. Morgen gaan we dit eens goed inhalen!

Zondag zetten we vroeg de wekker om Max op Monza te zien. Voor ons het 9 uur als we Max een vliegende start zien hebben, maar weer eens te enthousiast een bocht in zien sturen. Toch blijkt Max na een mooie inhaalrace nog een puntje binnen te halen. Leuk dat we dit zo vroeg op de ochtend vanuit bed kunnen volgen.

Daarna is het tijd om de tassen te pakken. Onze bus gaat pas om 21.30. Vanavond gaan we via Arica en Tacna naar Arequipa. Terug naar Peru en richting Lima, vanwaar we naar huis vliegen. De laatste week in Zuid-Amerika is bijna aangebroken. De host van ons hostel is zo vriendelijk om ons een late check-out te gunnen. We hebben tot 3 uur, maar we mogen totdat we naar de bus gaan onze tassen laten staan en op de binnenplaats van het hostel relaxen en van de Wi-Fi gebruik maken. We zorgen dat we de hele dag lekker eten, goed uitrusten en nog even van het lekkere weer genieten. In de avond spreken we met Marcus af om in een populaire pizzeria ons verblijf in Chili af te sluiten. Na het eten geven we elkaar in goede omhelzing en wensen we elkaar een goed leven.

Om 21.30 precies rijdt de bus weg. Op naar Arequipa. Onze laatste week zal in het teken staan van relaxen, genieten van het lekker weer en van het eten. Ook zullen we op vrijdag Aquiles en Criss weer ontmoeten om onze reis in Lima af te ronden.

Slaap lekker en tot gauw!

x x x

Nick & Davey